Om zes uur vanochtend ging de wekker, voor de zekerheid gezet. Ik slaap slecht, zeker als er gereisd moet worden. Snel aangekleed en een 7-Eleven ontbijt gehaald en daarna mijn koffer gepakt. Om 08.30 uur word ik opgehaald bij het hotel door een busje dat mij naar de Bus Terminal in Noord Pattaya brengt, vandaar met een touringcar naar Survarnabhumi Airport Bangkok. De terugreis naar Nederland is dan een feit.
Dit zou het scenario zijn geweest als alles goed zou zijn verlopen, helaas liep het allemaal heel anders.
Ik werd om 07.30 uur wakker, verslapen. De hele wekker niet gehoord, of niet goed ingesteld. Dat betekent voor mij in ieder geval geen stress, dan maar wat dingetjes schrappen. Geen koffie, geen ontbijt en het douche sla ik ook maar over.
Alles wat weer mee terug moet naar Nederland gooit ik op het bed, lekker overzichtelijk. Daarna vouw ik mijn kleding en doe alles in een bepaalde volgorde in mijn reistas en schoudertas. Om kwart over acht stond ik helemaal klaar beneden ik de lobby van het hotel. Boogie ging nog koffie voor me halen. Ik ben er klaar voor, laat het busje maar komen.
De minivan die me naar de Bus Terminal zou brengen was te laat, om vijf voor negen werd ik opgehaald. De afspraak was half negen. Snel nog even afscheid genomen van Boogie en de receptioniste van het hotel en ik nam plaats in de minivan. Er zaten nog vier mensen in de minivan en hopelijk ben ik de laatste, want om 09.00 uur vertrek de touringcar vanaf de Bus Terminal. De chauffeur deed echt zijn best om op tijd bij de Bus Terminal te komen, vijf over negen kwamen we daar aan. Okee, lets go. Maar nee, we moesten nog op meer mensen wachten. Om vijf voor half tien vertrokken we eindelijk. De reis duurt normaal twee uur, het was erg druk op de weg en dat zo betekenen dat we rond half twaalf bij de luchthaven zijn. Het vliegtuig vertrekt om 12.25 uur, moet allemaal net kunnen.
De busreis verliep voorspoedig, onderweg zag ik hoeveel kilometer het nog rijden was tot Suvarnabhumi Airport Bangkok. Een rekensommetje gaf aan dat de bus over tien kilometer gemiddeld acht minuten over deed. Dat zit wel goed, om kwart voor elf stapte ik uit de bus, pakte mijn reistas en liep richting bagage afgifte. Daar stonden bij elkaar twee vliegtuigen vol aan mensen, schijnbaar was iedereen vandaag te laat. Ik besloot om nog even buiten een sigaretje te roken en dan achteraan te sluiten.
Nadat ik mijn bagage had afgegeven en weer was aangesloten bij een lange wachtende rij voor de douane, was het twaalf uur geweest. Bij de gate was het druk, ik zag verscheidende bekende gezichten van het strand, voor hun zat de vakantie er ook op. Om half een mocht ik samen met de priority class als eerste het vliegtuig in. Om kwart over een zat iedereen op zijn plek en kon het vliegtuig vertrekken. De gezagvoerder riep om dat hij en de hele crew vastzaten in de file in Bangkok, vandaag was iedereen te laat. Haasten en stressen heeft geen zin en dat doe ik ook niet, zeker niet op de laatste dag.
We vlogen de hele dag met daglicht, dat vind ik wel prettig. Ik had een stoel helemaal achteraan in het vliegtuig aan het gangpad en ging regelmatig even een stukje lopen of staan. Bij de toiletten was een raam en daar kon ik naar buiten kijken. Het viel me op toen we Europa naderden dat er overal sneeuw lag.
Wat me ook op viel, misschien ben ik ondertussen verwent met al die Aziatische luchtvaartmaatschappijen, dat stewardessen van de KLM, dik en lelijk zijn. En het allerergste is die gemaakte glimlach waar je zo doorheen kijkt. Ik heb een gekneusde rechter schouder overgehouden van deze vliegreis, telkens als een stewardess voorbij kwam lopen, raakte ze met haar dikke kont en brede heupen mijn schouder. Volgende keer gewoon weer met China Air.
Het grootste gedeelte van de reis hield ik me bezig met eten en spelletjes spellen op mijn iPad. Na ruim 400 potjes Patience landen we rond kwart voor zeven 's avonds op Schiphol, om zeven uur was ik voorbij de douane. Ik had mazzel dat er ook een uitgang achteraan in het vliegtuig was, zodat ik niet voetje voor voetje naar voren hoefde te lopen.
Het was nu nog even wachten op de bagage. Ondertussen kreeg ik een telefoontje dat mijn vervoer naar Amsterdam klaarstond. Nadat ik mijn reistas had, kon ik eindelijk naar buiten. Voor het eerst moest ik nog even de inhoud van mijn tas laten zien. Gelukkig geen gekke dingen, daar kijk ik wel voor uit. In de aankomsthal stond Christine met een extra warme jas op me te wachten. Toen ik buiten kwam kreeg ik een rare flashback, het was net of gisteren hier ook was. Wat gaat de tijd snel, hopelijk snel genoeg voor een volgende reis.
Thuis gekomen was alles weer vertrouwd, mijn huisje lag er nog net zo bij toen ik weg ging, alleen een stapeltje post liet zien dat ik ben weg geweest. Ik ben weer thuis in Nederland, dat andere thuis gevoel komt wel weer de volgende winter.
---
pmc © 28 maart 2013
Geen opmerkingen:
Een reactie posten