Net als gisteren ben ik vandaag weer naar het strand geweest. Met één verschil, vandaag zonder zonnebril. Die waaide gisteren van mijn hoofd toen ik achterop de pickup-taxi stond op weg naar het hotel. We reden door een kuil, en daar ging mijn Polo Ralph Lauren. Na vijf jaar trouwe dienst belandde de bril op het asfalt. Een beetje ontgoocheld zag ik een lange rij auto's over de bril heen rijden. De eerste auto reed nog netjes er langs, maar ik kon niet meer zien wat daarachter gebeurde. Het is maar een bril dacht ik nog en niet ik, die daar op het asfalt ligt.
Het strand lag er vandaag net zo bij als gisteren. De setting van de voorste rijen waren onveranderd. Gisteren was ik wel verhuisd van de tweede rij naar voorste rij. Ik had geen zin om weer een hele dag tegen 7 ligstoelen aan te kijken, die ook nog eens met de nodige zonneparaplu's waren afgeschermd. Ik lag nu op het plekje van de Scandinavische dames, deze waren reeds verhuisd naar de andere kant toen ik arriveerde. Ik was tevreden met mijn nieuwe plek. Het uitzicht was prachtig, niet alleen richting de zee, maar ook de andere kant op. Daar lag een mooie Zwitserse dame. Ze lag op haar buik en haar achterwerk was interessant om er uren naar te kijken. Jeetje, wat een mooie ronde billen.
Aan de andere kant, links van mij ligt Erica Terpstra. Niet de echte Erica, maar een voortreffelijke look-a-like. De Erica uit de tijd dat ze nog geen worteltjes dieet volgde. Op een gegeven moment gaat Erica de zee in, waarschijnlijk voor een plasje. Na een tijdje wil ze weer terug op het strand. De branding en stroming zijn vandaag best wel krachtig en onze Erica lukt het niet om op eigen kracht terug op het strand te komen. Als ze er bijna is, neemt een stevige golf haar weer mee terug de zee in. Dit tafereel herhaalt zich meerdere keren. Er moeten uiteindelijk drie mannen aan te pas komen om haar uit het water te trekken. Dit voorspeld weinig goeds, ik ben nog niet in het water geweest. Met mijn ongelukkige voeten en wiebelige balans staat mij misschien hetzelfde te gebeuren.
Het is lunchtijd en bestel voor de zoveelste keer een Tuna Sandwich. Ik heb van mijn leven nog nooit zoveel tonijn gegeten terwijl het helemaal fout is. Veel andere keus is er niet voor mij.
Gisteren heb ik nog een foto gemaakt van mijn middaglunch, op de achtergrond is de laatste herinnering van mijn Polo Ralph Lauren te zien. Snik, ik zal een nieuwe zonnebril moeten kopen. Hier in Thailand is er keus genoeg, alle bekende merken liggen uitgestald. En allemaal natuurlijk nep.
Het is nu mijn beurt om de zee in te gaan. Ik voel een klein afstapje als ik het water in ga, daar moet ik straks goed letten als ik er weer uit ga. Ik lig heerlijk in het water te dobberen, het is rustig. Op mijn rug laat ik me meedrijven door de stroming. Ik sta er telkens weer van versteld dat je zo gemakkelijk op je rug in het water kunt liggen zonder kopje onder te gaan. Zou het door het zoute zeewater komen, of is het toch mijn dikke buik gevuld met lucht of misschien wel afvalgassen.
Sinds ik weer terug ben in Thailand krijg ik steeds vaker te horen van mensen dat ik in verwachting ben.
Ze komen dan naar mij toe lopen en leggen hun hand op mijn buik. Ze lachen en zeggen in hun grappige Engels: 'Baby, Baby'. Zouden ze dat nou echt serieus menen? Zien ze dan echt niet dat ik geen vijfentwintig meer ben, of de erfenis van mijn vorige leven als man!
Vanochtend ook weer toen ik koffie ging halen bij de 7-Eleven, het meisje achter de kassa wees naar mijn buik en riep de inmiddels voor mij bekende legendarische woorden: 'Madame, Baby Baby'.
Ik denk dat ik het gewoon maar moet accepteren en het spelletje mee moet spelen. Misschien kan ik er ook mijn voordelen uithalen. Net zo als ik op krukken gebruik maak van het openbaar vervoer in Amsterdam.
Het is niet zo, dat ik voor de lol met krukken loop. De medepassagiers bieden me meestal wel hun zitplaats aan in de tram als deze overvol is. En als ze me geen zitplaats aanbieden, laat ik me bij het optrekken van de tram gewoon vallen, dan kan het ineens wel.
Soms denk ik wel eens, had ik mijn krukken maar meegenomen naar Thailand. Er zijn situaties dat ik ze wel goed kan gebruiken, zeker 's avonds. Dan voel je toch een stuk zekerder op je benen staan.
Ik heb genoeg gedobberd en ga het water uit. Voorzichtig loop ik richting het opstapje van zand onder de branding, ik wacht even en zonder problemen sta ik weer op het strand. Erica kijkt toe en moet gedacht hebben: 'Wat knap van die zwangere mevrouw!'
---
pmc © 10 maart 2013
Geen opmerkingen:
Een reactie posten