Verkouden

Het kon niet uitblijven met al die vele en verschillende airco's de afgelopen dagen tijdens de uitstapjes en het reizen met het vliegtuig en de taxi. Warm koud, warm koud. Je kunt je er ook niet op kleden. Wat wel helpt is een mondkapje, maar die was ik vergeten. Achteraf heb ik spijt dat ik er geen in Vietnam heb gekocht. Daar gebruiken ze mooie katoenen mondkapjes met fleurige motieven.

Het water loopt uit mijn neus en ik heb een dikke keel. Gisteravond en vanochtend maar preventief paracetamol genomen, eens kijken of het helpt. Wat wel nog steeds fantastisch werkt zijn de pilletjes ter bevordering van de stoelgang, wat ben ik hier blij mee. Als ik weer terug ga naar Nederland neem ik een flinke voorraad mee.
Nog een grappige verhaal toen ik amper vijf minuten in op de luchthaven van Hanoi was aangekomen. Ik ging nadat ik mijn chauffeur van het hotel niet zag even informeren bij de toeristisch informatie balie. Ik vroeg aan een medewerker of hij het hotel kon bellen i.v.m het ophalen. Toen de medewerker klaar was met het telefoontje wees hij naar mijn buik. 'Baby baby', waar heb ik dit eerder gehoord! Hij pakte een stoel en ik moest gaan zitten. Ik lachte en zei: 'No Thanks'. Sinds ik de laatste maanden best wel veel ben afgevallen valt mij buik juist steeds meer op. Zeker als ik een paar dagen nog niet naar het toilet geweest ben is mijn buik een ballon.

In de loop van de ochtend was mijn loopneus gestopt. Buiten was het ondertussen 36 graden en ging naar het strand van Jomtien Beach. Daar was het 33 graden met een zachte warme wind vanuit het zuiden, heerlijk.
Op het strand aangekomen was het overal erg rustig. Ik liep naar mijn plekje en de beheerder kwam al aanlopen en groette mij. Hij vroeg waar ik vorig week was, ik zei in Vietnam. Dit had ik hem al reeds de laatste keer verteld.
Ik vroeg hem waarom het zo leeg was en hij maakte met een vlakke hand een beweging schuin naar boven. Iedereen is kennelijk weggevlogen, de vakanties zitten er weer op voor de meeste. Het is fantastisch mooi weer en het strand is leeg. In Nederland is het precies het omgekeerde, miljoenen mensen zouden graag naar het strand willen gaan, maar het is slecht weer. Koud, en de meeste snakken naar de zon, ze hebben genoeg van sneeuw, vorst en regen.
De strandtentbeheerder vroeg hoelang ik deze keer bleef, ik zei tot 28 maart. Ik zag hem rekenen en hij sloeg een paar keer met zijn platte hand op zijn broekzak, daar waar zijn zuur verdiende geld zat. Hopelijk voor hem komen er nog meer mensen vandaag en de rest van de maand.

De zee lag er prachtig bij toen ik aan kwam lopen. In de verte al, zag je de strak blauwe lucht in de zee spiegelen. Het water leek azuurblauw. Het strand was nu breder dan normaal, je kon nu tot aan de afscheiding van boeien lopen zonder een natte kin te krijgen. Ik keek richting het Russische strand, dat lag er leeg en verlaten bij. Alleen de Russische vlag stond er nog als symbool dat het een bezet gebied was geweest. Kennelijk is hier in Jomtien de Russische invasie weer vertrokken, hopelijk in de rest van Pattaya ook.

Ik lag alleen, mijn buren waren twee duiven en een mus die gebruik maakte van de ruimte en de rust. Halverwege de middag werden de duiven en de mus afgelost door een setje. Hij was van middelbare leeftijd en had kennelijk weinig oog voor zijn lichaam. Beginnende vetrolletjes en een buikje, alleen zijn haar was netjes verzorgd. Daar en tegen was zijn partner, iets jonger wel wat bewuster van zijn lichaam. Hij zag er redelijk gespierd en verzorgd uit, het geheel was ook nog eens opgeleuk met wat tatoeages. Hij hield wel van zijn lichaam. Het waren Nederlanders, eerst spraken ze zachtjes zodat hun afkomst moeilijk te raden was. Maar na enige tijd waren ze voldoende ontspannen en werden de gesprekken verstaanbaar. De wat oudere man was de regelneef, de andere een klein kind met de nodige aandacht. 'Ik heb mijn leesboek bij me, maar niks te lezen zei hij'. Waarop de ander opmerkte: 'O, je iPad', dan ga je toch muziek luisteren. Nou, dat probleem was ook weer opgelost. Ik ging de zee in.

Het water van de zee was warm, echt warm. Meer dan 30 graden. Alsof je in een warm bad lag met daar overheen een warme bries. Het was van alle kanten warm vandaag. Ik vond het prima, het was weer lang geleden dat ik hiervan genoten heb. Ik kan het me eigenlijk niet meer herinneren wanneer ik iets soortgelijks heb meegemaakt. Ja in IJsland, maar dat was alleen het warme water van een zwavelmeer, The Blue Lagoon genaamd. Het water was daar 40 graden en stonk naar rotte eieren, buiten het water was het steenkoud. Dat was toen in 2001 tevens mijn laatste vakantie en symbolisch afscheid van mijn vorig leven. Het heeft iets meer dan 11 jaar geduurd dat ik voor het eerst weer op vakantie ging. Om precies te zijn 14 december 2012, een dag later mijn eerste kennismaking met Thailand. Nu tweeënhalf maand later zit ik nog steeds in Thailand. Het lijk wel of ik alle schade moet inhalen. Nee, dat is het niet. Ik geniet gewoon van het leven nu het nog kan. Ik draaide me om en ging op mijn rug liggen. Het probleem verkoudheid was opgelost terwijl ik lag te dromen.








---
pmc © 2 maart 2013