Slapen doe ik al ruim een jaar heel slecht, ook hier in Thailand. De enkele keren dat ik lekker heb doorgeslapen zijn op één hand te tellen.
In Thailand kun je bijna alles kopen, zo ook tranquillizers zonder recept waar je als een blok van in slaap valt. Gisteravond een pilletje ingenomen en vanochtend werd ik na negen uren non-stop slapen wakker. Van de ene kant was ik blij dat ik nu eens 'n keer lekker door heb geslapen, maar van de andere kant voelde mijn lijf de hele ochtend raar aan. Ik weet niet of dit wel zo'n succes is.
Vandaag bijna de hele dag besteed aan shoppen en daar heb je aan Boogie een goeie aan. Na de lunch richting de markt, deze is immens groot en overdekt. Op zoek naar een Thaise mannenbroek met touwtjes tussen de honderdduizenden jurkjes, dat viel niet mee. Dan maar eens vragen, dat valt ook niet mee. Ze zeggen altijd ja, en bedoelen eigenlijk dat ze het niet snappen gezien hetgeen wat ze dan tevoorschijn halen. Na vele keren een Thaise mannenbroek met touwtjes te hebben uitgebeeld, eindelijk gevonden. Boogie kocht er gelijk vijf. Wat moet je er mee, ze zijn strontlelijk! Altijd leuk om cadeau te doen.
Na de broeken waren de zonnebrillen aan de beurt. Alsof je nog niet genoeg zonnebrillen hebt! Ook weer leuk om cadeau te doen. Zelf liet ik me verleiden om ook een zonnebril te kopen en thuisgekomen had ik er weer spijt van. Na de zonnebrillen waren de schoenen aan de beurt, keuze genoeg. Boogie had last van dikke voeten en zocht naar een makkelijke instapper. We waren weer bijna terug bij het hotel toen we langs een schoenenwinkel kwamen waar makkelijke instappers lagen uitgestald. Tevreden na een middag shoppen was het tijd om even een dutje te doen.
Het late middagdutje liep uit, tegen zeven uur eerst even ergens wat drinken en daarna iets kleins eten. Ik zat eigenlijk nog helemaal vol van de lunch.
We liepen langs Beach Road en daar was de weg afgezet met een reden, het was zeker een van de vele jaarlijkse vrijmarkten. Beach Road was over de hele lengte een lang lint van kraampjes met eten en prullaria. Na lang lopen eindelijk een vrij plekje gevonden voor Mike's Shopping Hall. We zaten nog geen 10 seconden en de eerste verkopers kwamen alweer als bijen op Boogie af, alsof hij honing aan zijn reet had. Ik werd er doodziek en melig van. Met gebarentaal maakte ik duidelijk dat ik doofstom was en ze niet begreep, of dat ik allergisch was.
Het was tijd om een hapje te eten en we staken Mike's Shopping Hall door om bij de Green Bottle een soepje te eten. Ver kwamen we niet, er moest eerst nog een hemd gekocht worden. De verkoopsters wilde mij ook nog iets aansmeren en aangezien ik nog steeds in een melige verveelde bui was, zette ik een dikke buik op en zij dat ik in verwachting was. Ze wilde weten hoeveel maanden. Ik zei dat over drie maanden de baby komt. Ze liep naar haar collega's om het heugelijke nieuws te vertellen. Boogie en ik hadden de grootste lol en kwamen eindelijk bij het restaurant aan.
Het was druk binnen in de Green Bottle, hele bussen vol met toeristen zaten er, allemaal voorzien van een bloemenkrans om hun nek, wij kregen er ook een om onze nek. Ook speelde er een live band soul klassiekers, niet onaardig. We gingen zitten en een van de vele mensen die er werken bracht de menukaart. Deze was erg eenvoudig en wat ik zocht stond er niet op. Ik vertelde het meisje dat ik vorig jaar hier ook was en dat de kaart toen uitgebreider was. Het viel niet mee om dat allemaal uit te leggen boven de live muziek uit. Ik bestelde een Green Curry Soup met Shrimps en Boogie een Tom Ka Kung (met garnalen) en natuurlijk een bordje rijst erbij, dit stond weliswaar niet op de menukaart maar was geen probleem. De klant is koning zal ik maar zeggen.
Het smaakte heerlijk en rondkijkend terwijl ik de soep at viel me op dat er iets mankeerde aan het mannelijk personeel. Zo zag ik weer een man zonder arm die er vorig jaar ook al rond liep, en er liepen nog meer lichamelijke en geestelijke beperkingen rond.
Het leek me leuk om een foto van Boogie en mij te laten maken, ik zag dat er nog meer gebeurtenissen vereeuwigd werden. Ik vroeg aan een man met twee armen of hij een foto van ons kon maken. Ja, dat kon. Wat ik niet wist, was dat hij één arm had die verlamd was, die hing er gewoon bij. Dat lijkt me moeilijk fotograferen. Geen probleem, hij vroeg aan de man met één arm of hij hem kon helpen. Ik heb nog nooit zoiets komisch gezien of meegemaakt. De man met een arm hield mijn iPad vast, de andere man drukte met zijn goeie arm op het knopje. Dit tafereel was al een foto waard.
Na het eten nog even in dezelfde straat in een animeerbar wat gedronken. Ook daar was het een komen en gaan van verkopers. Boogie liet zich weer verleiden en kocht een Rolex horloge voor 400 Bath. Ik had nog steeds last van allergie en aan mij hadden ze vandaag een slechte klant.
---
pmc © 22 maart 2013
In Thailand kun je bijna alles kopen, zo ook tranquillizers zonder recept waar je als een blok van in slaap valt. Gisteravond een pilletje ingenomen en vanochtend werd ik na negen uren non-stop slapen wakker. Van de ene kant was ik blij dat ik nu eens 'n keer lekker door heb geslapen, maar van de andere kant voelde mijn lijf de hele ochtend raar aan. Ik weet niet of dit wel zo'n succes is.
Vandaag bijna de hele dag besteed aan shoppen en daar heb je aan Boogie een goeie aan. Na de lunch richting de markt, deze is immens groot en overdekt. Op zoek naar een Thaise mannenbroek met touwtjes tussen de honderdduizenden jurkjes, dat viel niet mee. Dan maar eens vragen, dat valt ook niet mee. Ze zeggen altijd ja, en bedoelen eigenlijk dat ze het niet snappen gezien hetgeen wat ze dan tevoorschijn halen. Na vele keren een Thaise mannenbroek met touwtjes te hebben uitgebeeld, eindelijk gevonden. Boogie kocht er gelijk vijf. Wat moet je er mee, ze zijn strontlelijk! Altijd leuk om cadeau te doen.
Na de broeken waren de zonnebrillen aan de beurt. Alsof je nog niet genoeg zonnebrillen hebt! Ook weer leuk om cadeau te doen. Zelf liet ik me verleiden om ook een zonnebril te kopen en thuisgekomen had ik er weer spijt van. Na de zonnebrillen waren de schoenen aan de beurt, keuze genoeg. Boogie had last van dikke voeten en zocht naar een makkelijke instapper. We waren weer bijna terug bij het hotel toen we langs een schoenenwinkel kwamen waar makkelijke instappers lagen uitgestald. Tevreden na een middag shoppen was het tijd om even een dutje te doen.
Het late middagdutje liep uit, tegen zeven uur eerst even ergens wat drinken en daarna iets kleins eten. Ik zat eigenlijk nog helemaal vol van de lunch.
We liepen langs Beach Road en daar was de weg afgezet met een reden, het was zeker een van de vele jaarlijkse vrijmarkten. Beach Road was over de hele lengte een lang lint van kraampjes met eten en prullaria. Na lang lopen eindelijk een vrij plekje gevonden voor Mike's Shopping Hall. We zaten nog geen 10 seconden en de eerste verkopers kwamen alweer als bijen op Boogie af, alsof hij honing aan zijn reet had. Ik werd er doodziek en melig van. Met gebarentaal maakte ik duidelijk dat ik doofstom was en ze niet begreep, of dat ik allergisch was.
Het was tijd om een hapje te eten en we staken Mike's Shopping Hall door om bij de Green Bottle een soepje te eten. Ver kwamen we niet, er moest eerst nog een hemd gekocht worden. De verkoopsters wilde mij ook nog iets aansmeren en aangezien ik nog steeds in een melige verveelde bui was, zette ik een dikke buik op en zij dat ik in verwachting was. Ze wilde weten hoeveel maanden. Ik zei dat over drie maanden de baby komt. Ze liep naar haar collega's om het heugelijke nieuws te vertellen. Boogie en ik hadden de grootste lol en kwamen eindelijk bij het restaurant aan.
Het was druk binnen in de Green Bottle, hele bussen vol met toeristen zaten er, allemaal voorzien van een bloemenkrans om hun nek, wij kregen er ook een om onze nek. Ook speelde er een live band soul klassiekers, niet onaardig. We gingen zitten en een van de vele mensen die er werken bracht de menukaart. Deze was erg eenvoudig en wat ik zocht stond er niet op. Ik vertelde het meisje dat ik vorig jaar hier ook was en dat de kaart toen uitgebreider was. Het viel niet mee om dat allemaal uit te leggen boven de live muziek uit. Ik bestelde een Green Curry Soup met Shrimps en Boogie een Tom Ka Kung (met garnalen) en natuurlijk een bordje rijst erbij, dit stond weliswaar niet op de menukaart maar was geen probleem. De klant is koning zal ik maar zeggen.
Het smaakte heerlijk en rondkijkend terwijl ik de soep at viel me op dat er iets mankeerde aan het mannelijk personeel. Zo zag ik weer een man zonder arm die er vorig jaar ook al rond liep, en er liepen nog meer lichamelijke en geestelijke beperkingen rond.
Het leek me leuk om een foto van Boogie en mij te laten maken, ik zag dat er nog meer gebeurtenissen vereeuwigd werden. Ik vroeg aan een man met twee armen of hij een foto van ons kon maken. Ja, dat kon. Wat ik niet wist, was dat hij één arm had die verlamd was, die hing er gewoon bij. Dat lijkt me moeilijk fotograferen. Geen probleem, hij vroeg aan de man met één arm of hij hem kon helpen. Ik heb nog nooit zoiets komisch gezien of meegemaakt. De man met een arm hield mijn iPad vast, de andere man drukte met zijn goeie arm op het knopje. Dit tafereel was al een foto waard.
Na het eten nog even in dezelfde straat in een animeerbar wat gedronken. Ook daar was het een komen en gaan van verkopers. Boogie liet zich weer verleiden en kocht een Rolex horloge voor 400 Bath. Ik had nog steeds last van allergie en aan mij hadden ze vandaag een slechte klant.
---
pmc © 22 maart 2013
Geen opmerkingen:
Een reactie posten