dinsdag 28 februari 2017

En we gaan nog niet naar huis




En we gaan nog niet naar huis
Nog lange niet, nog lange niet
En we gaan nog niet naar huis
Want moeder is niet thuis

En al was m’n moeder thuis
Dan gingen we niet, dan gingen we niet
En al was m’n moeder thuis
Dan gingen we niet naar huis, enz enz enz.


Vandaag besloten om langer in Thailand te blijven, i.p.v 8 mei ga ik nu op 30 juni terug naar Nederland, maar voordat het zover is ga ik eerst van 5 april t/m 21 april naar Vietnam samen met een goede vriendin die mij eind maart komt opzoeken.

---
pmc © 28 februari 2017

vrijdag 10 februari 2017

Cambodia



Mijn uitstapje naar Cambodja deze keer in één verslag samengevat (van dinsdag 7 t/m 10 februari 2017), ook mede omdat ik mijn laptop niet had meegenomen voor deze korte trip en, de wifi van mijn iPad het ook niet deed in Cambodja. Dus het was behoorlijk afzien, bijna 4 dagen niet online.
Deze keer met de bus vanaf Jomtien naar Suvarnabhumi Airport Bangkok en daar overgestapt op de Shuttle Bus (gratis) die tussen Suvarnabhumi Airport en Don Mueang pendelt. De Shuttle Bus is er eigenlijk voor mensen die voor hun vlucht moeten overstappen van de ene luchthaven naar de andere. In mijn geval moest ik even mijn trukendoos opentrekken om er ook gebruik van te kunnen maken.

In verband met mijn Thais visum en het verstrijken van de eerste 90 dagen moest ik op 7 februari het land even verlaten. In december had ik al een vliegticket geboekt bij Air Asia naar Phnom Penh en ook een goedkoop onderkomen in Phnom Penh, een guesthouse waar ik in 2014 ook al eens was geweest. Toen onder de naam Kha Vi Guest House en tegenwoordig heet het TT Guest House omdat de eigenaar aan de overkant van de straat ook nog een iets luxer gastenverblijft beheerd onder de naam Khavi Villa. Na vele misverstanden met boekingen heeft hij de naam van het guesthouse veranderd in TT Guest House. Ik ben vergeten te vragen waar die TT voor staat, misschien wel de eerste letter van de voornamen van zijn zoon en dochter.

Bij mijn vorig verblijf in 2014 had ik een éénpersoonskamer met een ventilator geboekt, deze keer ook. Alleen deze kamer leek nog meer op een gevangeniscel. In Cambodja zie je sowieso overal tralies in de vorm van een hekwerk voor de ramen, deuren zien er vaak ook zo uit. Voor de rest was de kamer okee.

Op weg vanaf het vliegveld naar het guesthouse viel het mij al meteen op dat er flink gebouwd werd. Overal zag je reusachtige projecten die als paddenstoelen uit de grond schoten. Jeetje, als dit in zo'n hoog tempo doorgaat, dan lijkt Phnom Penh over 10 jaar op Bangkok. Op een of andere manier zijn er ineens heel veel projectontwikkelaars (uit het buitenland met name o.a China) die er heel veel geld durven te investeren. Waarschijnlijk wil de huidige regering van Cambodja aan de buitenwereld laten zien dat Cambodja niet een arm derdewereldland is, maar als je door de stad wandelt, dan is de realiteit toch anders. In tegenstelling tot de vorige keer, zag ik nog meer arme en daklozen mensen, complete families op straat leven. Ook zag ik veel mensen met een verstandelijke beperking en psychiatrische patiënten op straat leven. Ook veel jonge moeders (dan moet je denken aan een jaar of 16) met een of meerdere kinderen. Arme mensen lopen hier op bloten voeten en kleine kinderen lopen naakt rond. De kloof tussen rijkdom (zichtbaarder aanwezig) en armoe/arbeidersklasse wordt steeds groter. Ik ben er best wel van geschrokken, ook omdat het schijnbaar door de massa wordt geaccepteerd, niemand die protesteert. Vroeg of laat zal hier het probleem als een bom ontploffen.

Verder is en blijft deze stad vies, als je wil weten hoe viezigheid ruikt, dan moet je naar Phnom Penh komen. Ik weet niet of ik in de toekomst hier nog wel eens terugkom, ik heb het hier wel gezien. Nog een vervelende ervaring en ergernis is dat je als alleenstaande (Europese)vrouw de hele dag door word aangesproken door mannen op brommertjes, ze willen je de stad laten zien, na afloop iets drinken en dan boem boem (wat neuken betekent in het Cambodjaans-Engels). Ook de Tuk Tuk rijders kunnen erg opdringerig zijn als het om een 'ritje' gaat. Op een gegeven moment toen ik 's avonds in bed lag dacht ik dat ik de Ziekte van Parkinson had van het vele nee schudden met mijn hoofd.
Nog een ander feit is dat elke man van mijn leeftijd of de gruweldaden van het Rode Khmer regime heeft overleefd, of dat dezelfde persoon misschien wel actief deelnemer was onder Pol Pot. Cambodjanen kunnen behoorlijk gewelddadig en sadistisch zijn, vooral met een hele groep. Op YouTube vind je genoeg filmpjes over gruwelijke vechtpartijen en moorden, tegenwoordig word alles gefilmd. Bij een ernstig ongeluk of fikse vechtpartij staat iedereen met zijn mobiel in de hand te filmen terwijl het slachtoffer langzaam doodbloed en vecht voor zijn of haar leven. Ik moet er niet aan denken als dit je overkomt dat de laatste beelden mensen zijn die jou liggend op de grond door een mobiel bekijken.


























---
pmc © 10 februari 2017

maandag 6 februari 2017

UPDATE: Overwinteren in Thailand

Dit uitzicht 's ochtends als ik wakker wordt gaat nooit vervelen.

Hier een kleine update van mijn verblijf in Thailand. Vandaag zit ik zo'n beetje op de helft, over 3 maanden ga ik weer terug naar Nederland, maar eerst ga ik morgen nog voor een klein uitstapje van 4 dagen naar Cambodia vanwege mijn visum dat na 90 dagen afloopt. Als ik weer terug kom in Thailand mag ik weer 90 dagen blijven.

Hoe is het mij de afgelopen 90 dagen vergaan? Afwisselend moet ik eerlijk bekennen, het weer was nou niet bepaald stabiel. Na een goede start in november en december, begon de maand januari relatief koud voor Thaise begrippen, veel bewolking en regen, weinig zon. Dat betekent dat de temperatuur behoorlijk zakt. Met 24 graden overdag ('s nachts nog enkele graden kouder) is het koud zoals ik al zei voor Thaise begrippen en ook voor mijn voeten. De nare kenmerken van de polyneuropathie zijn dan weer volop aanwezig met nare gevolgen. Door de lagere temperaturen was de motoriek van mijn voeten van slag (vooral mijn linkervoet), ik heb me meerdere malen flink gestoten wat resulteerde in 3 gekneusde tenen (vanaf mijn kleine teen) en een open wond op teen nummer vier. Door de zwelling kon ik amper op mijn voet staan, laat staan lopen. Maar het ergste was het wondje, dat maar niet wilde genezen en steeds groter werd. En als pleister op de wond kreeg ik ook nog een infectie erbij. Toen was het tijd voor antibiotica, iets wat ik liever niet gebruik, zeker ik nu in Thailand verblijf omdat ik geen hoge pet op heb met de Thaise gezondheidszorg ook mede door de slechte communicatie.
Op internet heb ik gezocht welke antibiotica geschikt is voor een ontstoken open wond (meestal het gevolg van stafylokokken door verontreinigd water). Uiteindelijk iets gevonden (Dicloxacillin 500 mg) wat je ook bij de vele Pharmacy (soort van apotheek) kunt kopen zonder recept. Na een kuurtje van 10 dagen was het probleem eindelijk opgelost. Het wondje is gelukkig nu weer helemaal genezen.

Gelukkig heb ik ook leuke dingen meegemaakt, het is niet altijd kommer en kwel. Sinds een paar weken is het stralend mooi weer en geniet ik weer volop van temperaturen van boven de 30 graden zoals het eigenlijk ook hoort. Zelfs in Thailand (dat geld voor meer landen in Zuidoost Azië) is het niet meer vanzelfsprekend dat het altijd (behalve het regenseizoen), stralend mooi en warm weer is. Ook hier merk je dat door de milieuvervuiling het klimaat langzaam aan veranderd.

Als conclusie, maar inmiddels ook als ervaringsdeskundige kan ik stellen dat de polyneuropathie met de jaren langzaam erger wordt. Voor temperatuurwisselingen ben ik gevoeliger geworden. Eerst dacht ik nog dat op een gegeven moment alles gestabiliseerd was, maar dat blijkt nu niet te kloppen. Net als bij diabetici helen wondjes aan de tenen/voeten erg langzaam. En tenslotte is duisternis letterlijk en figuurlijk een struikelblok. Ik functioneer slecht in het donker, de motoriek van mijn voeten laten het behoorlijk afweten. Vergelijkbaar als je even je ogen sluit, binnen twee tellen lig je op de grond. Bij polyneuropathie is er ook (vaak) een slechte communicatie tussen je hersenen en voeten. Je denkt dat je je voet optilt, maar dan blijkt het niet zo te zijn, vandaar dat je dus vaak bijna valt of daadwerkelijk op de grond ligt. Maar ja, er zijn ergere dingen in het leven. We moeten leren er mee om te gaan en accepteren dat het eenmaal zo is. Er blijven nog genoeg leuke dingen over. Wordt vervolgd.

Een van mijn vele huisdieren :-)

---
pmc © 6 februari 2017