De eerste stapjes nadat ik ben opgestaan zijn wiebelig, het voorspeld weinig goeds vandaag. Gisteren had ik ook al zo'n beroerde dag, ik had de hele dag wazige vlekken in beide ogen en mijn vingers voelde aan alsof het dikke worsten waren, opgeblazen en zonder enige vorm van leven. Ik Vietnam had ik ook al zo'n dag, toen kreeg ik het dopje van een fles water niet losgedraaid. Uiteindelijk heb ik het aan de jongen van de receptie gevraagd om het flesje open te maken. Hij keek me toen verbaasd aan. Ik was twee koppen groter als hem en kreeg dat kutdopje niet los.
Ik voelde me nog niet helemaal wakker en had zin in koffie. Ik kleedde me snel aan en liep naar de 7-Eleven op de hoek, het was nog vroeg. De meisjes die werkzaam zijn in de vele bars en gogo-clubs stonden op de hoek van het zijstraatje bij de 7-Eleven nog even na te kletsen en vertrokken één voor één achterop een brommer-taxi naar huis.
Vandaag ben ik ondeugend, ik verdeel 4 espresso koffiezakjes over 2 bekers, vul ze met kokend water en reken af bij de kassa. Ik loop terug naar het hotel, het is zeven uur. De twee jongens van het hotel die afgelopen nacht hebben gewerkt, zitten verveeld voor zich uit te staren. Hun nachtdienst zit er bijna op. Ik loop de trap op naar mijn kamer en drink de koffie op, langzaam wordt ik wakker.
Nadat ik me heb gedoucht ga ik de straat op, het zonnetje schijnt heerlijk. Vandaag heb ik trek in een lekker broodje met Hollandse kaas.
Ik loop in de richting van de Friendship Supermarket, het is een hele grote supermarkt met vele vestigingen in heel Thailand, vergelijkbaar met de bekende supermarktketens in Nederland waar je alles kunt kopen. Ik was er al eens eerder geweest tijdens een van mijn vele wandelingen.
Bij de Friendship Supermarket aangekomen wil ik een aantal foto's maken van het interieur van de winkel, maar ik wordt al gauw tegen gehouden. Blijkbaar mag je in Thailand niet fotograferen in supermarkten, het is me al eerder overkomen bij de 7-Eleven. Een van de vele beveiligers die aanwezig zijn in de winkel geeft me de keuze, stoppen met fotograferen en iets kopen of helemaal verdwijnen. Ik kies voor het eerste en stop mijn iPad terug in mijn tas. Ik ga de winkel in en op gepaste afstand loopt een medewerker achter me aan, schijnbaar vertrouwen ze mij niet.
Bij de broodafdeling zie ik ook reeds kant en klare verpakte broodjes en sandwiches met beleg liggen, er is keus genoeg. Ik kies toch maar voor een Tuna Sandwich. Buiten gekomen neem ik plaats op een bankje voor de winkel en eet ik mijn ontbijtje met smaak op en nog steeds gade geslagen door de medewerker van de Friendship Supermarket.
Tijdens het teruglopen in de richting van het hotel wordt ik vanachter aangereden door een brommer. Hij raakt me vol met zijn spiegel tegen mijn rechter arm. Het is mijn eigen schuld, ik verloor mijn evenwicht doordat de weg hier behoorlijk ongelijk is en ik dreigde naar rechts te vallen. Op dat moment komt er een brommer voorbij.
Het overkomt me regelmatig dat ik bijna val of struikel. Eens in de zoveel tijd is mijn evenwicht behoorlijk uit balans en in de war. Door de slechte wegen en trottoirs voel ik me soms erg onzeker op mijn benen staan, vooral als het donker is of zoals vandaag als ik met een zonnebril op loop. De communicatie tussen mijn ogen en handen en voeten verloopt niet altijd vlekkeloos. In Bangkok ben ik ook al twee keer gestruikeld en kon me toen gelukkig nog net aan iets vasthouden, anders was ik van het trottoir op straat gevallen.
Ik voel de pijn pas na enkele minuten in mijn rechter arm opkomen. De brommer maakt een zwieper, de jongen op de brommer draait zich om en roept nog wat onverstaanbare woorden in het Thais, buigt zijn spiegel weer recht en rijdt weer verder. Het voelt net of mijn arm niet meer aan mijn schouder zit. Ik loop weer verder en zie onderweg nog enkele voorbeelden van mensen zonder armen. Een oud vrouwtje zonder armen verkoopt lootjes, ik wil me nu niet in verdiepen hoe zij met haar handicap omgaat. Ondanks de pijn ben ik blij dat ik nog wel mijn beide armen heb, ook al zit er nu in één arm weinig leven in.
---
pmc © 6 maart 2013
Ik voelde me nog niet helemaal wakker en had zin in koffie. Ik kleedde me snel aan en liep naar de 7-Eleven op de hoek, het was nog vroeg. De meisjes die werkzaam zijn in de vele bars en gogo-clubs stonden op de hoek van het zijstraatje bij de 7-Eleven nog even na te kletsen en vertrokken één voor één achterop een brommer-taxi naar huis.
Vandaag ben ik ondeugend, ik verdeel 4 espresso koffiezakjes over 2 bekers, vul ze met kokend water en reken af bij de kassa. Ik loop terug naar het hotel, het is zeven uur. De twee jongens van het hotel die afgelopen nacht hebben gewerkt, zitten verveeld voor zich uit te staren. Hun nachtdienst zit er bijna op. Ik loop de trap op naar mijn kamer en drink de koffie op, langzaam wordt ik wakker.
Nadat ik me heb gedoucht ga ik de straat op, het zonnetje schijnt heerlijk. Vandaag heb ik trek in een lekker broodje met Hollandse kaas.
Ik loop in de richting van de Friendship Supermarket, het is een hele grote supermarkt met vele vestigingen in heel Thailand, vergelijkbaar met de bekende supermarktketens in Nederland waar je alles kunt kopen. Ik was er al eens eerder geweest tijdens een van mijn vele wandelingen.
Bij de Friendship Supermarket aangekomen wil ik een aantal foto's maken van het interieur van de winkel, maar ik wordt al gauw tegen gehouden. Blijkbaar mag je in Thailand niet fotograferen in supermarkten, het is me al eerder overkomen bij de 7-Eleven. Een van de vele beveiligers die aanwezig zijn in de winkel geeft me de keuze, stoppen met fotograferen en iets kopen of helemaal verdwijnen. Ik kies voor het eerste en stop mijn iPad terug in mijn tas. Ik ga de winkel in en op gepaste afstand loopt een medewerker achter me aan, schijnbaar vertrouwen ze mij niet.
Bij de broodafdeling zie ik ook reeds kant en klare verpakte broodjes en sandwiches met beleg liggen, er is keus genoeg. Ik kies toch maar voor een Tuna Sandwich. Buiten gekomen neem ik plaats op een bankje voor de winkel en eet ik mijn ontbijtje met smaak op en nog steeds gade geslagen door de medewerker van de Friendship Supermarket.
Tijdens het teruglopen in de richting van het hotel wordt ik vanachter aangereden door een brommer. Hij raakt me vol met zijn spiegel tegen mijn rechter arm. Het is mijn eigen schuld, ik verloor mijn evenwicht doordat de weg hier behoorlijk ongelijk is en ik dreigde naar rechts te vallen. Op dat moment komt er een brommer voorbij.
Het overkomt me regelmatig dat ik bijna val of struikel. Eens in de zoveel tijd is mijn evenwicht behoorlijk uit balans en in de war. Door de slechte wegen en trottoirs voel ik me soms erg onzeker op mijn benen staan, vooral als het donker is of zoals vandaag als ik met een zonnebril op loop. De communicatie tussen mijn ogen en handen en voeten verloopt niet altijd vlekkeloos. In Bangkok ben ik ook al twee keer gestruikeld en kon me toen gelukkig nog net aan iets vasthouden, anders was ik van het trottoir op straat gevallen.
Ik voel de pijn pas na enkele minuten in mijn rechter arm opkomen. De brommer maakt een zwieper, de jongen op de brommer draait zich om en roept nog wat onverstaanbare woorden in het Thais, buigt zijn spiegel weer recht en rijdt weer verder. Het voelt net of mijn arm niet meer aan mijn schouder zit. Ik loop weer verder en zie onderweg nog enkele voorbeelden van mensen zonder armen. Een oud vrouwtje zonder armen verkoopt lootjes, ik wil me nu niet in verdiepen hoe zij met haar handicap omgaat. Ondanks de pijn ben ik blij dat ik nog wel mijn beide armen heb, ook al zit er nu in één arm weinig leven in.
---
pmc © 6 maart 2013
Geen opmerkingen:
Een reactie posten