The Day After

Gisterenavond ging ik rond elf uur slapen, viel gelukkig als een blok in slaap. Zo'n eerste nacht weer in je eigen bed is best wel fijn. Om vijf voor een werd ik wakker met kramp vanuit een droom. Veel te vroeg om op te staan, in Thailand zou het dan vijf voor zeven in de ochtend zijn, het tijdstip waarop ik normaal zou opstaan. Gelukkig viel ik weer in slaap en om kwart over vier was ik klaarwakker, helemaal fit en uitgeslapen. Ik besloot om op te staan en voor het eerst weer te genieten van mijn eigen zwarte koffie, lekker sterk en smaakvol.

Na vijf koppen koffie was het ondertussen licht geworden, buiten oogde alles grauw en grijs, geen lekker warm zonnetje. De natuur rondom mijn huis zit waarschijnlijk nog in een winterslaap, geen groene blaadjes aan de bomen, wel hier en daar enkele krokussen in het gras van de tuin is het enige kleurtje in het grijze geheel.




Tijdens het koffiedrinken mijn boekhouding op orde gebracht en ook de belasting aangifte van 2012 ingevuld en digitaal verstuurd. Als het een beetje meezit, dan wordt er over enkele maanden weer een leuk bedrag op mijn rekening gestort door de belastingdienst. Een voorschot voor de volgende reis en verblijf in Zuidoost Azië komende winter.

Het is een vreemd om nauwelijks iets van de afgelopen winter in Nederland mee gemaakt te hebben, er is gewoon een heel jaargetij in mijn beleving verdwenen. Daar voor in de plaatst is een nieuwe beleving in een tropisch land aan toegevoegd. Ik kijk tevreden terug en kijk ook al voorzichtig vooruit naar een nieuwe reis. Het reizen met wat voor vervoermiddel dan ook, is me goed bevallen. Het hoef niet altijd heel luxe en snel te gaan, juist de keuze voor andere opties, laat weer een hele andere kant van ontdekken en beleven zien.

Er zijn een paar mensen die ik gemist heb, dat kwam ook omdat ze een moeilijke tijd doormaken. Ik weet dat zij mij ook erg mistte. Gelukkig kon ik regelmatig via Skype contact met ze houden. Voor de rest heb ik met niemand contact gehad op een paar emailtjes na.
Verder zag ik via de statistieken van deze blog, dat er elke dag wel een paar bezoekers waren die mijn verblijf in Thailand volgde. Via de statistieken kan ik zien, wie, wanneer, van waar, hoe vaak en welke berichten er gelezen worden. Ik had meer mensen verwacht die vooraf beloofde mijn belevenissen te volgen. Het is namelijk fijn als mensen meelezen, dan hoef je bij thuiskomst niet nog eens alles te vertellen. Heel veel belevenissen heb ik niet opgeschreven, die hou ik voor mezelf. Ik wil ze ook niet opschrijven, het is een gevoel dat je met eigen emoties moet ervaren, het is privé.

Voorlopig zal het hier een stuk stiller zijn, zo nu en dan mag de wereld even meekijken, hoe het mij verder vergaat in het leven. Leef het leven nu, wacht niet tot morgen.

---
pmc © 29 maart 2013

Naar huis

Om zes uur vanochtend ging de wekker, voor de zekerheid gezet. Ik slaap slecht, zeker als er gereisd moet worden. Snel aangekleed en een 7-Eleven ontbijt gehaald en daarna mijn koffer gepakt. Om 08.30 uur word ik opgehaald bij het hotel door een busje dat mij naar de Bus Terminal in Noord Pattaya brengt, vandaar met een touringcar naar Survarnabhumi Airport Bangkok. De terugreis naar Nederland is dan een feit.
Dit zou het scenario zijn geweest als alles goed zou zijn verlopen, helaas liep het allemaal heel anders.

Ik werd om 07.30 uur wakker, verslapen. De hele wekker niet gehoord, of niet goed ingesteld. Dat betekent voor mij in ieder geval geen stress, dan maar wat dingetjes schrappen. Geen koffie, geen ontbijt en het douche sla ik ook maar over.
Alles wat weer mee terug moet naar Nederland gooit ik op het bed, lekker overzichtelijk. Daarna vouw ik mijn kleding en doe alles in een bepaalde volgorde in mijn reistas en schoudertas. Om kwart over acht stond ik helemaal klaar beneden ik de lobby van het hotel. Boogie ging nog koffie voor me halen. Ik ben er klaar voor, laat het busje maar komen.

De minivan die me naar de Bus Terminal zou brengen was te laat, om vijf voor negen werd ik opgehaald. De afspraak was half negen. Snel nog even afscheid genomen van Boogie en de receptioniste van het hotel en ik nam plaats in de minivan. Er zaten nog vier mensen in de minivan en hopelijk ben ik de laatste, want om 09.00 uur vertrek de touringcar vanaf de Bus Terminal. De chauffeur deed echt zijn best om op tijd bij de Bus Terminal te komen, vijf over negen kwamen we daar aan. Okee, lets go. Maar nee, we moesten nog op meer mensen wachten. Om vijf voor half tien vertrokken we eindelijk. De reis duurt normaal twee uur, het was erg druk op de weg en dat zo betekenen dat we rond half twaalf bij de luchthaven zijn. Het vliegtuig vertrekt om 12.25 uur, moet allemaal net kunnen.

De busreis verliep voorspoedig, onderweg zag ik hoeveel kilometer het nog rijden was tot Suvarnabhumi Airport Bangkok. Een rekensommetje gaf aan dat de bus over tien kilometer gemiddeld acht minuten over deed. Dat zit wel goed, om kwart voor elf stapte ik uit de bus, pakte mijn reistas en liep richting bagage afgifte. Daar stonden bij elkaar twee vliegtuigen vol aan mensen, schijnbaar was iedereen vandaag te laat. Ik besloot om nog even buiten een sigaretje te roken en dan achteraan te sluiten.

Nadat ik mijn bagage had afgegeven en weer was aangesloten bij een lange wachtende rij voor de douane, was het twaalf uur geweest. Bij de gate was het druk, ik zag verscheidende bekende gezichten van het strand, voor hun zat de vakantie er ook op. Om half een mocht ik samen met de priority class als eerste het vliegtuig in. Om kwart over een zat iedereen op zijn plek en kon het vliegtuig vertrekken. De gezagvoerder riep om dat hij en de hele crew vastzaten in de file in Bangkok, vandaag was iedereen te laat. Haasten en stressen heeft geen zin en dat doe ik ook niet, zeker niet op de laatste dag.
We vlogen de hele dag met daglicht, dat vind ik wel prettig. Ik had een stoel helemaal achteraan in het vliegtuig aan het gangpad en ging regelmatig even een stukje lopen of staan. Bij de toiletten was een raam en daar kon ik naar buiten kijken. Het viel me op toen we Europa naderden dat er overal sneeuw lag.
Wat me ook op viel, misschien ben ik ondertussen verwent met al die Aziatische luchtvaartmaatschappijen, dat stewardessen van de KLM, dik en lelijk zijn. En het allerergste is die gemaakte glimlach waar je zo doorheen kijkt. Ik heb een gekneusde rechter schouder overgehouden van deze vliegreis, telkens als een stewardess voorbij kwam lopen, raakte ze met haar dikke kont en brede heupen mijn schouder. Volgende keer gewoon weer met China Air.
Het grootste gedeelte van de reis hield ik me bezig met eten en spelletjes spellen op mijn iPad. Na ruim 400 potjes Patience landen we rond kwart voor zeven 's avonds op Schiphol, om zeven uur was ik voorbij de douane. Ik had mazzel dat er ook een uitgang achteraan in het vliegtuig was, zodat ik niet voetje voor voetje naar voren hoefde te lopen.

Het was nu nog even wachten op de bagage. Ondertussen kreeg ik een telefoontje dat mijn vervoer naar Amsterdam klaarstond. Nadat ik mijn reistas had, kon ik eindelijk naar buiten. Voor het eerst moest ik nog even de inhoud van mijn tas laten zien. Gelukkig geen gekke dingen, daar kijk ik wel voor uit. In de aankomsthal stond Christine met een extra warme jas op me te wachten. Toen ik buiten kwam kreeg ik een rare flashback, het was net of gisteren hier ook was. Wat gaat de tijd snel, hopelijk snel genoeg voor een volgende reis.
Thuis gekomen was alles weer vertrouwd, mijn huisje lag er nog net zo bij toen ik weg ging, alleen een stapeltje post liet zien dat ik ben weg geweest. Ik ben weer thuis in Nederland, dat andere thuis gevoel komt wel weer de volgende winter.















---
pmc © 28 maart 2013

Mijn laatste dag in Pattaya

Gistermiddag de aanwezige medewerkers op de foto gezet. Ik ben benieuwd of ik ze weer terug zie bij een volgende vakantie als mijn gezondheid dat toe laat. Het meisje van de derde etage (bovenste foto links) is nu twee maanden ik verwachting, rond eind oktober zal ze bevallen. Met grootte regelmaat heeft zij zich afgelopen maand vaak ziek gemeld en de drie overgebleven meiden moesten naast hun eigen etage ook nog de derde etage voor hun rekening nemen. Het ziek melden werd niet altijd in dank afgenomen. Vandaag was ze weer niet aanwezig, jammer voor haar liep ze de fooi mis die ik de laatste dag aan iedereen gaf om me te bedanken voor de goede service.



Nadat ik vanochtend de rekening van mijn verblijf in het White Inn Hotel van de afgelopen maand had betaald was het weer tijd om richting het strand te gaan. Nog één keer genieten van de zon, het strand en de zee van Jomtien Beach. Het zal wel weer even duren voordat ik in Nederland van de zon en het strand kan genieten.




De zee lag er lekker ruw bij, hoge golven en een sterke branding met veel lawaai. Het zag er naar uit dat het strand vandaag niet breed zou worden, maar met het uur smaller. Het was een graadje of 35 op het strand met een warm briesje vanuit het zuiden. Het water was loei heet, ik denk 33 graden. Zo warm heb ik het nog niet meegemaakt.

Ik bedacht me vandaag op het strand dat rond middernacht de knop om moet, mijn vakantie is dan voorbij en kijk dan weer vooruit, naar de terugreis en naar Nederland. Wat dat betreft wil ik dan ook weer zo snel mogelijk van A naar B. Het is genoeg geweest en kijk terug op een mooie tijd. Het alleen reizen bevalt me ook prima, je bent vrij om te gaan en staan. De afgelopen week met Boogie was prima, hij heeft weer een hele andere kant van Thailand gezien. We hebben veel lol gehad en gelachen. Hij gaat nog een week naar Koh Samet en komt daarna nog een paar dagen terug naar Pattaya. Voor hem zit op 7 april de vakantie er weer op.

De laatste dag op het strand verliep als alle andere dagen, je hoef er niks speciaals van te maken. Dezelfde hapjes en drankjes passeerde de revue. Het afscheid was kort en krachtig, geen sentimenteel gedoe. Dag lieve mensen, tot een volgende keer. Wanneer? Dat weet ik nog niet.




---
pmc © 27 maart 2013

Dinsdag

Vandaag is het 26 maart, het is dinsdag. Mijn vertrek komt steeds dichterbij, nog twee nachten slapen en dan is het zover. Vandaag stond al in het teken van afscheid nemen. Afscheid van de plekken waar ik de afgelopen maanden met grote regelmaat kwam. Vanochtend was het de beurt aan Gafea espresso, waar ik regelmatig een ontbijt of lunch heb genuttigd. Ook de vele Sencha Green Tea die ik hier heb gedronken en natuurlijk niet te vergeten het uitzicht vanaf het terras, de drukte van Pattaya Tai en Pon, als zij bezig was met kammen en vlechten. Er viel altijd wel wat te zien waar ik van genoot.




Vanavond wat het de beurt aan de Little Mango Restaurant. Ook hier kwam ik regelmatig eten en genoot van de gezellig sfeer van en rondom het restaurant en hun medewerkers. Elke begroeting was weer een feest.

Tum Jan kookt voor mij altijd lekker spicy, ze weet dat ik dat lekker vind. Mij werd verteld dat ik wel een uitzondering ben, de Thai eet niet zo spicy zoals ik het eet. Na een heerlijk dinner werd er nog even nagetafeld met de bekende borrel. Het is een mix van rum wodka met lemon, deze fles wordt bewaard in de diepvries en komt tevoorschijn als de rekening is betaald. Deze keer kwam de fles al eerder. Ik maakte nog een blunder bij het betalen, i.p.v 1000 Bath stopte ik een briefje van 100 Bath in het mapje. Een nieuwe jongen (de zoon van Tum Jan) die nu word ingewerkt voor de plek van Jim kwam verbaasd terug met het mapje en liet me de honderd Bath zien. Gelukkig kon iedereen er om lachen.
Jim, een van de bediendes van het restaurant moet zich volgende maand in Bangkok melden voor de militairen dienstplicht, hij ziet er behoorlijk tegen op. Hij is echt geen type voor in het leger.

Het enige smetje van deze leuke en gezellige avond was dat mijn iPad op de grond viel, nu is het scherm in honderd stukken gebarsten. Gelukkig doet hij het nog, maar het mooie is er nu wel van af. Hopelijk kan ik via mijn reisverzekering een nieuwe krijgen.

Morgen nog voor de laatste keer naar het strand, dan zit mijn vakantie er weer bijna op. Snik, ik wil nog niet naar huis, ik voel me hier ook thuis.




---
pmc © 26 maart 2013

Jomtien (Gay) Beach

Vanochtend werd ik wakker van een harde klik op mijn kamer. Geen goed teken, meestal betekent dat de stroom is uitgevallen. En ja hoor, geen stroom. Het duurde meer dan twee uur voordat er weer stroom was. De hele buurt zat zonder stroom omdat ze in Walking Street bezig waren met werkzaamheden, misschien wel heel Pattaya. Ook het mobiele netwerk lag plat. De komende maanden heeft Thailand een tekort aan stroom. Vooral omdat de temperaturen flink op zullen lopen en er veel extra airco's in gebruik zullen zijn. Ik schat dat in heel Thailand misschien wel honderd miljoen airco's hun werk doen. Volgens de receptioniste van het hotel zal dan om de haverklap de stroom uitvallen.

Het was al vroeg warm vanochtend in Pattaya, met een tropische temperatuur van 38 graden. Komende week zal de temperatuur alleen maar verder stijgen. Mij hoor je niet klagen dat het warm is, voor mij kan het niet warm genoeg zijn.
Na een dagje rust aan mijn lijf was het weer tijd om naar het strand te gaan. Mijn favoriet strand is Jomtien 'Gay' Beach, dat 'gay' staat nergens beschreven, maar word zo in de volksmond genoemd door veel toeristen van het mannelijk geslacht.

Sinds begin maart is Jim Place de plek waar ik met grote regelmaat neerstrijk om te genieten van de zon en de zee. De mensen die hier de strandtent runnen zijn erg aardig en behulpzaam, doen alles om het naar je zin te maken. De vorige strandtent van Uth was me te rustig, ook nauwelijks tot geen aanspraak meer van mensen uit Nederland of Duitsland.
En hier is het ook niet meer zo druk als in het begin, toen waren alle bedjes en stoeltjes elke dag rond het middaguur bezet. Veel mensen zijn weer vertrokken en na volgende week zal het nog wel wat stiller worden. Voor veel mensen zit het overwinteren eind maart er weer op. Gezien de temperatuur in Nederland, zou ik het liefst nog een paar weken langer willen blijven als ik geen verplichtingen zou hebben, maar helaas.
De meeste bezoekers zijn mannen en als ik het goed gezien heb, zijn ze ook allemaal gay. Alle nationaliteiten kom je hier tegen, veel klitten samen en vormen een vaste groep. Verder heb je ook nog mannen met hun (tijdelijk) Thais vriendje die hier het strand bezoeken.
De massagejongens hebben het druk op Jomtien Gay Beach. Vele heren laten zich regelmatig masseren. Voor mijn geen polonaise aan mijn lijf, ik hou niet meer van massage sinds ik polyneuropathie heb.
Nog een opvallend iets op het strand van Jomtien Gay Beach is de strandmode onder de mannen, het lijkt soms wel een heuse modeshow van de nieuwste zwembroeken, maar ook de onderbroeken die gezien mogen worden. Alleen past soms het lijf er niet bij, zeker als je al zichtbaar op leeftijd bent en het lichaam is uitgezakt en geen lekker kont meer hebt. Dan is zo'n hippe onderbroek of zwembroek al gauw een aanfluiting.
Sinds een tijdje zie ik ook regelmatig een Fransman die het nodig vind om een cockring te gebruiken om het hele zaakje op te pushen. Echt geen gezicht. Ik probeerde er vandaag een foto van te maken toen hij langs liep, maar hij had het in de gaten en hield in en wachtte totdat ik mijn iPad weer weg deed. Er valt dus genoeg te zien hier op Jomtien Gay Beach.

Vandaag was ik samen met Boogie en er zou ook nog een nieuwe 'aanbidder' van mij langskomen. Een paar dagen geleden liep ik hem tegen het lijf bij het hotel. Hij stelde zich meteen voor en gaf te kennen dat hij mij leuk vond en mij beter wilde leren kennen. OMG, weer zo'n vermoeiend type. Zijn naam is Jorg en hij komt uit Libanon. Niet echt mijn cup of tea. Gisteravond kwam ik hem weer tegen en hij wilde graag met mij afspreken. Ik zei dat hij zich geen illusies moet maken, want ik ben lesbisch en val seksueel niet op mannen, dat vond hij geen probleem, hij was bi. Waarschijnlijk betekent lesbisch in Libanon iets anders dan mijn eigen opvatting. Maar goed, wie niet horen wil moet het dan maar ondervinden is mijn motto dan. Ik vertelde dat ik naar het strand van Jomtien Gay Beach zou gaan. Daar had hij nog nooit van gehoord en kende het ook niet. Mooi zo! Zo rond twaalven kon hij mij vinden bij Jim Place, strandtent nr 18. Okee, I see you there nadat we elkaars telefoonnummer hadden uitgewisseld.

Zo rond een uur ging mijn mobiel over, het was Jorg. Hij wilde weten of ik al op het strand was. Ja ik ben op het strand en volgens mij kun je dat ook horen, de branding van de zee maakte veel lawaai. Nadat hij nog 'n keer had gevraagd waar ik lag ging ik weer verder waar ik mee bezig was, lekker lui op mijn rug, verstand op nul, blik op oneindig. Dit tafereel heeft zich nog enkele keren herhaald. Toen Boogie en ik tegen vijven weer terug gingen naar het hotel was Jorg nog in geen velde of wege te bekennen. Mooi zo! Hoe moeilijk kan het zijn als je een strand hebt met nummers en namen van de strandtenten!

Het was weer heerlijk genieten vandaag, woensdag nog één keertje en dan is het wat Thailand betreft afgelopen. Misschien als alles goed met mij gaat, volgend jaar weer genieten op Jomtien Gay Beach.






---
pmc © 25 maart 2013

Wat!

Het is zondag, als goed gelovige gaat je dan naar de tempel. Boeddha werd vandaag weer eens goed verwent, hij komt niks te kort. Bij de ingang van de tempel lag een kat, lekker lui te slapen. 'Wat' is tempel in het Thais.

Een van de tempels in Pattaya is de Wat Chai Mongkol, hij ligt om de hoek bij het White Inn Hotel aan de Pattaya Tai (Soi 15). Het is een groot tempelcomplex met veel Boeddhabeelden en ook een stupa. Deze stond eerst op het eiland Koh Larn. Om de Stupa hangen als gedenkteken 108 klokken.









---
pmc © 24 maart 2013

Het weer

Vandaag was het 37 graden, erg warm dus. Ik vind het heerlijk en heb er geen last van. De komende dagen wordt het nog warmer, de temperaturen zullen dan oplopen tot 39 graden. In april begint hier het regenseizoen, heel vaak en veel regen dus, afgewisseld met hoge temperaturen. Niet echt mijn ding, ik hou niet van regen. Mijn favorieten plek is het strand als het warm weer is, lekker bakken in de zon en zwemmen in de zee.

Dit was het weer, tot morgen.

---
pmc © 23 maart 2013

Shoppen

Slapen doe ik al ruim een jaar heel slecht, ook hier in Thailand. De enkele keren dat ik lekker heb doorgeslapen zijn op één hand te tellen.

In Thailand kun je bijna alles kopen, zo ook tranquillizers zonder recept waar je als een blok van in slaap valt. Gisteravond een pilletje ingenomen en vanochtend werd ik na negen uren non-stop slapen wakker. Van de ene kant was ik blij dat ik nu eens 'n keer lekker door heb geslapen, maar van de andere kant voelde mijn lijf de hele ochtend raar aan. Ik weet niet of dit wel zo'n succes is.



Vandaag bijna de hele dag besteed aan shoppen en daar heb je aan Boogie een goeie aan. Na de lunch richting de markt, deze is immens groot en overdekt. Op zoek naar een Thaise mannenbroek met touwtjes tussen de honderdduizenden jurkjes, dat viel niet mee. Dan maar eens vragen, dat valt ook niet mee. Ze zeggen altijd ja, en bedoelen eigenlijk dat ze het niet snappen gezien hetgeen wat ze dan tevoorschijn halen. Na vele keren een Thaise mannenbroek met touwtjes te hebben uitgebeeld, eindelijk gevonden. Boogie kocht er gelijk vijf. Wat moet je er mee, ze zijn strontlelijk! Altijd leuk om cadeau te doen.
Na de broeken waren de zonnebrillen aan de beurt. Alsof je nog niet genoeg zonnebrillen hebt! Ook weer leuk om cadeau te doen. Zelf liet ik me verleiden om ook een zonnebril te kopen en thuisgekomen had ik er weer spijt van. Na de zonnebrillen waren de schoenen aan de beurt, keuze genoeg. Boogie had last van dikke voeten en zocht naar een makkelijke instapper. We waren weer bijna terug bij het hotel toen we langs een schoenenwinkel kwamen waar makkelijke instappers lagen uitgestald. Tevreden na een middag shoppen was het tijd om even een dutje te doen.

Het late middagdutje liep uit, tegen zeven uur eerst even ergens wat drinken en daarna iets kleins eten. Ik zat eigenlijk nog helemaal vol van de lunch.
We liepen langs Beach Road en daar was de weg afgezet met een reden, het was zeker een van de vele jaarlijkse vrijmarkten. Beach Road was over de hele lengte een lang lint van kraampjes met eten en prullaria. Na lang lopen eindelijk een vrij plekje gevonden voor Mike's Shopping Hall. We zaten nog geen 10 seconden en de eerste verkopers kwamen alweer als bijen op Boogie af, alsof hij honing aan zijn reet had. Ik werd er doodziek en melig van. Met gebarentaal maakte ik duidelijk dat ik doofstom was en ze niet begreep, of dat ik allergisch was.

Het was tijd om een hapje te eten en we staken Mike's Shopping Hall door om bij de Green Bottle een soepje te eten. Ver kwamen we niet, er moest eerst nog een hemd gekocht worden. De verkoopsters wilde mij ook nog iets aansmeren en aangezien ik nog steeds in een melige verveelde bui was, zette ik een dikke buik op en zij dat ik in verwachting was. Ze wilde weten hoeveel maanden. Ik zei dat over drie maanden de baby komt. Ze liep naar haar collega's om het heugelijke nieuws te vertellen. Boogie en ik hadden de grootste lol en kwamen eindelijk bij het restaurant aan.

Het was druk binnen in de Green Bottle, hele bussen vol met toeristen zaten er, allemaal voorzien van een bloemenkrans om hun nek, wij kregen er ook een om onze nek. Ook speelde er een live band soul klassiekers, niet onaardig. We gingen zitten en een van de vele mensen die er werken bracht de menukaart. Deze was erg eenvoudig en wat ik zocht stond er niet op. Ik vertelde het meisje dat ik vorig jaar hier ook was en dat de kaart toen uitgebreider was. Het viel niet mee om dat allemaal uit te leggen boven de live muziek uit. Ik bestelde een Green Curry Soup met Shrimps en Boogie een Tom Ka Kung (met garnalen) en natuurlijk een bordje rijst erbij, dit stond weliswaar niet op de menukaart maar was geen probleem. De klant is koning zal ik maar zeggen.
Het smaakte heerlijk en rondkijkend terwijl ik de soep at viel me op dat er iets mankeerde aan het mannelijk personeel. Zo zag ik weer een man zonder arm die er vorig jaar ook al rond liep, en er liepen nog meer lichamelijke en geestelijke beperkingen rond.
Het leek me leuk om een foto van Boogie en mij te laten maken, ik zag dat er nog meer gebeurtenissen vereeuwigd werden. Ik vroeg aan een man met twee armen of hij een foto van ons kon maken. Ja, dat kon. Wat ik niet wist, was dat hij één arm had die verlamd was, die hing er gewoon bij. Dat lijkt me moeilijk fotograferen. Geen probleem, hij vroeg aan de man met één arm of hij hem kon helpen. Ik heb nog nooit zoiets komisch gezien of meegemaakt. De man met een arm hield mijn iPad vast, de andere man drukte met zijn goeie arm op het knopje. Dit tafereel was al een foto waard.

Na het eten nog even in dezelfde straat in een animeerbar wat gedronken. Ook daar was het een komen en gaan van verkopers. Boogie liet zich weer verleiden en kocht een Rolex horloge voor 400 Bath. Ik had nog steeds last van allergie en aan mij hadden ze vandaag een slechte klant.





---
pmc © 22 maart 2013

Nog maar één week!

Mijn ochtend begon met een bekent ritueel. Gisteravond voor het slapen gaan, twee wonderpilletjes voor mijn buik ingenomen. Na de eerste slok koffie was het voorpragramma al snel aan de beurt. Na de hoofdact en enkele toegiften kon ik eindelijk onder de douche. Mijn dag was goed begonnen, geen opgeblazen gevoel en buik, ik was klaar voor het strand.

Vandaag stond in het teken van afscheid nemen op het strand. Over precies één week ben ik aan de beurt om weer naar huis te gaan. Ik kan me er nog niks bij voorstellen om weer terug in Nederland te zijn. Wat ik vandaag gehoord heb, is dat het komend weekend Siberische temperaturen in Nederland verwacht worden. Brrr, ik moet er niet aan denken terwijl het hier tropisch warm is en nog warmer zal worden. Ik ga dit allemaal vreselijk missen, dat weet ik wel. Ik ben helemaal gewent nu aan het leven hier.

Onze mooie Zwitserse dame ging vandaag via India terug na Zwitserland. Ze was 14 maanden op wereldreis geweest, voornamelijk in Azië, India en Australië. Jeetje, wat een lekker leven heb je dan. De twee Duitse jongens gaan morgen (vrijdag) terug als de vlucht doorgaat. Zij werken beide als grondpersoneel bij de Lufthansa en die staken op dit moment. De afgelopen week heb ik een leuke tijd met hun op het strand gehad, veel verhalen uitgewisseld over reizen en ook veel gelachen. Misschien kom ik ze wel weer eens tegen bij een volgende vakantie.

Voor Boogie was het gay strand van Jomtien Beach een nieuwe belevenis. Om de eerste dag niet meteen te verbranden bleef hij de meeste tijd onder de parasol liggen. Er liepen genoeg voorbeelden langs van mensen die hier ook net één dag waren en als een rode kreeft rondliepen, het waren voornamelijk Russen. Ze zijn er nog steeds en zullen ook altijd nadrukkelijk aanwezig blijven.
Mijn vriend Jim kwam ook nog even langs om zijn mooie lijf te showen en natuurlijk om gefotografeerd te worden. Het is een leuke jongen en binnenkort moet hij zich melden voor militairedienst. Hij ziet er behoorlijk tegenop, van de andere kant verdient hij met zijn dienstplicht wel meer dan met het werken in het restaurant.






Tegen vijf uur gingen we terug naar het hotel, even opfrissen en daarna eten. Boogie had zin in grote garnalen die hij tijdens het verkennen had gezien. Er is genoeg keus wat dat betreft om vis te eten en ik stelde voor om naar een restaurant bij Pattaya Tai Road te gaan. Zelf heb ik er verschillende keren gegeten, alle producten liggen uitgestald bij de ingang, en zien er mooi en vers uit. Het enige nadeel van dit restaurant is, het is er altijd druk en dat betekent dat je even geduld moet hebben voordat het eten op tafel staat. Het zegt tegelijker tijd ook iets over de kwaliteit van het restaurant.
We werden met heel veel waai's begroet bij binnenkomst, de oude vrouw van het restaurant kent me ondertussen goed. In de afgelopen weken heeft er een kleine verbouwing plaats gevonden. Ze hebben één tafel in de hoek opgeofferd voor een kleine bar waar vanuit nu het drinken wordt geserveerd. Ik vroeg nog aan de oude vrouw of ik met een schilderij kon betalen als ik 'n keer geen geld heb. Ze lachte. Alle muren van het restaurant hangen vol met schilderijen en dat geeft al gauw de indruk dat hier ooit een schilder kwam eten zonder geld.
Het eten was weer verrukkelijk en Boogie heeft met smaak drie grote garnalen opgegeten. Alhoewel mijn keuze deze keer niet uit een spicy gerecht bestond, kreeg ik apart een potje chilipepers erbij.

Na het eten nog een wandeling gemaakt langs Beach Road en daar nog iets gedronken. Op het terras genietend van een of andere vruchtenshake, een uur lang naar al die verschillende mensen gekeken die aan ons voorbij trokken. Het was ontzettend druk, ook de vele verkopers met hun prullaria waren druk bezig en hadden aan Boogie een goede klant.






---
pmc © 21 maart 2013