Gisteren (zaterdag) 'A Day Off', of eigenlijk meer een 'Off Day'. Ik werd niet lekker wakker, doordat ik verkeerd met mijn armen en benen in slaap was gevallen, had ik geen gevoel in mijn beide handen/armen en rechterbeen. Het duurde nogal erg lang voordat het gevoel weer terugkwam. Ik besloot om maar eens een dagje in het hotel te blijven.
's Avonds nog via Skype contact gehad met Nederland. Met mijn vriendin gaat het goed, ze wordt ook goed verzorgd. De koorts is gelukkig ook weer weg. Dinsdag a.s wordt ze geopereerd, een spannende dag omdat het een behoorlijke ingreep is met allerlei risico's. Gelukkig is ze positief gestemd.
Vandaag werd ik laat wakker, gelukkig geen gevoelloze handen en voeten.
Op het programma stond The Sanctuary of Truth. Om 13:15 uur werd ik bij het hotel opgehaald door een minivan. Het weer was vandaag niet zo mooi, kort voordat ik werd opgehaald had het nog even flink geregend.
In de minivan zaten alreeds 4 personen, het bleken Russen te zijn. We moesten nog 2 personen ophalen, het was een Japans stel. Toen konden we eindelijk op weg gaan naar het noorden van Pattaya (Naklua) waar het terrein is van The Sanctuary of Truth. Bij aankomst bleek het een enorm complex te zijn. Je kon er verder ook nog op een olifant of paard rondrijden. Ik kreeg een helm voor eventuele vallende stukken hout of gereedschap en ik moest ook nog een sarong om, blote knieën worden niet getolereerd.
Wat is The Sanctuary of Truth eigenlijk? De buitenkant lijkt op een tempel, maar het is geen echte tempel. Het is een vakschool annex kunstacademie in Pattaya
Je loopt in eerste instantie over een terrein dat bezaait is met delen van beelden en heel veel hout in diverse vormen en maten. Het is net of je op een sloop bevind waar fantastische objecten worden verkocht. Via hetzelfde open terrein loop je dan naar een enorm teakhouten gebouw lijkend op een tempel, een kathedraal of waar je fantasie je maar naar toe stuurt. In traditionele stijl gebouwd, schiet het meer dan honderd meter de lucht in. Honderd meter van beeldhouwkunst. Het gebouw dat dicht bij de kust staat moet de zon, de wind en de regen trotseren. Ook heeft het hout last van termieten.
De Thaise leerlingen die hier leren beeldhouwen op de aloude manier, hebben hun handen vol aan het versieren van bijna elke vrije gladde vierkante centimeter. Men gebruikt 4 verschillende houtsoorten waaronder veel teakhout. Als Nederlander denk ik altijd dat teakhout zo’n beetje voor de eeuwigheid is, hier zie je dat de elementen van de weersinvloeden een wedstrijdje houden met het legertje van mannen en vrouwen, die in kleermakerszit op de grond bezig zijn het gebouw te verfraaien of te repareren. Ook interessant om te zien was dat ze geen schroeven of spijkers gebruiken om de diversen elementen van hout met elkaar te verbinden of te bevestigen.
Heel geconcentreerd hakken ze er op los en maken ze de mooiste beelden. Voor nu leren ze vooral van traditionele voorbeelden het vak, wat zou er gebeuren wanneer ze hun fantasie los zouden laten komen en vrij werk zouden gaan maken. Dit zou dan bijna een basis kunnen zijn van een Kunstacademie. Jammer dat er voor de Thai zelf eigenlijk weinig behoefte is aan wat wij moderne kunst noemen. Wat je wel veel ziet in Thailand qua kunst, is het namaken van bestaande schilderijen.
Als fotograaf zou je hier de mooiste foto’s kunnen maken, alleen jammer dat het binnenin vreselijk verlicht is. Er valt genoeg te fotograferen daar niet van, niet alleen prachtige portretten van de leerling-beeldhouwers, maar ook de geweldige details van religieuze en ook voor ons erotische voorstellingen. Naast de close-ups van het snijwerk zijn er prachtige door kijkjes van trappen, balustrades en balkons met uitzicht op de zee.
Het gebouw staat er niet alleen, maar het leeft en groeit door het zweet en talent van een grote groep leerlingen en hun meesters. Zij krijgen vaardigheden bijgebracht waarmee ze niet alleen een vak leren, maar ook de passie om iets moois te maken. Eigenlijk is het toch een tempel, een tempel voor de beeldhouwkunst, een tempel voor het willen delen en overdragen van talenten. Alleen zal het nooit helemaal af zijn. Men zal altijd bezig zijn met herstelwerkzaamheden. Misschien zijn er wel onder de leerlingen enkelingen, die hier hun hele leven zullen blijven werken en het vak van beeldhouwen weer doorgeven aan een nieuwe generatie.
De bouw werd in 1981 gestart in opdracht van een steenrijke Japanner. Deze man had groot geld verdiend met een hotelketens langs de Thaise kusten. De Japanner nam een paar honderd houtsnijders in dienst om een tempel te bouwen naar zijn ontwerp. Al meer dan dertig jaar zijn deze houtsnijders bezig om een immens monument gestalte te geven, een tempel met vier hoofdingangen en vier verschillende boeddhistische stijlen.
Ik vond het een interessante excursie, ik had het niet willen missen ondanks dat het wel erg prijzig was voor Thaise begrippen, de entree was 500 Bath. Ik had via Boss & Baas Travel geboekt voor 800 Bath voor het vervoer en de entree. Na de rondleiding was er nog even tijd over om wat te eten of te drinken. Om 16:00 uur was het verzamelen en gingen we weer met hetzelfde gezelschap terug naar onze hotels.
---
pmc © 17 februari 2013
Geen opmerkingen:
Een reactie posten