Vandaag ga ik naar Jomtien Beach, dat ligt ten zuiden van Pattaya. Het strand is goed te bereiken vanaf mijn hotel met een pick-up taxi. Voor 10 Bath (0,25 euro cent) kun je meerijden.
Afgelopen nacht zeer goed geslapen, het is altijd weer een verassing in wat voor soort bed je slaapt. De bedden van het White Inn Hotel zijn prima en voldoen aan mijn eisen. Ik slaap het liefst in een boxspring, daarin kan ik mijn voeten over de rand van het bed laten uitsteken. Omdat ik zeer gevoelige voeten heb door de polyneuropathie, kan ik weinig hebben. Zelfs een laken is al een hel voor mijn voeten. Gelukkig is het warm genoeg in de kamer, dat is een andere eis van mij om goed te kunnen slapen.
Na het gebruikelijke ochtend ritueel, eerst koffie drinken bij de buren en dan terug om te douchen, was ik klaar voor een dagje strand. Het was licht bewolkt, maar meestal trekt dat na twaalven weer weg. Het zonnetje was al behoorlijk warm, dus alle ingrediënten voor het strand waren aanwezig.
Ik stapte op aan de overkant van het hotel en was op weg naar het strand. Bij het strand aangekomen waar ik de vorige keer ook regelmatig verbleef, zag ik Uth. Hij beheerd een stukje strand met ligstoelen en bedjes, verder zorgt hij voor een hapje en een drankje op bestelling. Hij belt dan weer iemand anders die de bestelling op een fiets of brommer van een naburig restaurant komt brengen.
Uth zag me in de verte aan komen lopen en maakte een 'Wai'. De wai is de Thaise manier van begroeten en respect tonen. De wai wordt gevormd door de vingertoppen en de handpalmen tegen elkaar te houden bij de borst en enigszins te buigen. De wai is een unieke, gracieuze handeling die in heel Thailand wordt gebezigd en die een belangrijke rol speelt in de Thaise etiquette en het uiten van respect. "Sawadee Khrap riep hij" en ik begroeten hem terug met een wai en sawadee kha. Hij vroeg of ik alleen was of dat de man later komt. Met de man doelde hij op mijn vorig verblijf toen ik samen met Martin was. Ik zei dat ik alleen was en dat Martin in Nederland lekker warm bij de kachel zit.
Ik ging weer op mijn vertrouwde plek liggen en keek om me heen of ik misschien bekende gezichten zag van een maand geleden. En ja hoor, ik werd opgemerkt en kreeg links en rechts knikjes van enkele gepensioneerde Duitsers. Kennelijk is het goed vertoeven hier omdat deze mensen er nog steeds zijn.
Mijn dagje aan het strand verliep verder prima. Even een stukje zwemmen en dan weer lekker in de zon liggen, dit ritueel herhaalde zich menig keren totdat ik weer terug naar het hotel ging.
---
In het hotel zag ik een berichtje op mijn telefoon, gisteren werd ik al op de hoogte gesteld dat een van mijn beste vriendinnen voor onderzoek in het ziekenhuis was en vandaag terug moest komen voor de uitslag. Het was slecht nieuws. Ze kreeg vandaag nog een biopt om alles met zekerheid vast te stellen. Ze moet sowieso onder het mes.
Ik voel me nu zo machteloos en kan op dit moment haar niet van dichtbij steunen. Haar partner staat er alleen voor en ik zou haar graag ook bij willen staan. Ik sluit deze dag af in tranen.
---
pmc © 8 februari 2013
Geen opmerkingen:
Een reactie posten