Een rustdag

Het is vandaag dinsdag 26 februari 2013. Vandaag ga ik weinig tot niks ondernemen, ik ga vooral uitrusten.

De laatste twee dagen hebben er bij mij flink ingehakt. Ik ben moe, maar het ergste is dat mijn lichaam nu merkt dat het hier geen 34 graden is. Mijn voeten zijn weer pijnlijk, stijf en koud. Het lopen gaat moeilijker, mijn evenwicht is erg beroerd. Gisteren tijdens de City Tour stond ik vaak te wiebelen op mijn benen.
Ik maak me zorgen hoe dat verder moet gaan als ik weer terug ben in Nederland. Daar is het niet warmer dan het nu hier in Hanoi is.

Vanmiddag toch maar even een klein stukje gelopen. Om de hoek ben ik even wat gaan eten en drinken. Ik was er zondagavond ook al binnen geweest om wat te eten en dat was goed bevallen.
Het is een klein restaurant niet groter dan een garage, zo ziet het er ook een beetje uit. Een open ruimte aan de straat die je `s avonds afsluit met een stalen schuif gordijn.
Voor het restaurant staat een vitrine met gebak en broodjes. Ik was er al een paar keer langs gelopen en er zat nooit iemand binnen. Geen tent waar de Vietnamees komt, maar meer iets voor de toerist. De vrouw die de tent runt is ook al niet erg uitnodigend met haar blik en harde kop. Ze piekert zeker veel of ze is gewoonweg geen vrolijk type. Toen ik er de eerste keer kwam, was dat ook mijn eerste indruk. Toen ik een gesprekje begon met haar veranderde het gezicht en de harde kop in een breedlachende lief mens. Ze sloofde zich echt uit voor mij, alles kon geregeld worden ook al stond het niet op de menukaart.

Vandaag was het weer de vrouw waar je normaal gesproken bij doorloopt als zo iemand bij de ingang van het restaurant zit. Waarschijnlijk was ze diep in gedachte, ze keek verschrikt op toen ik hallo zei. Ik ging zitten en er kwam een meisje de menukaart brengen. Ik bestelde een Vietnamese thee en een Tuna Sandwich. De thee stond binnen tien tellen voor mijn neus, de Tuna Sandwich liet lang op zich wachten. Het meisje wat mijn bestelling opnam liep naar buiten met een tas en wat geld in haar hand, ze pakte een fiets en ging weg. O jee, ze moet zeker nog ergens een tonijn gaan kopen, dat is hier heel normaal. Zo werkt dat in mijn hotel en de restaurantjes op straat ook. Je zit ergens te eten en je wil bijvoorbeeld een kop thee, dan gaan ze dat weer ergens anders voor je kopen.

Ik keek eens richting de keuken, daar waren ze met z`n tweeën waarschijnlijk erg druk bezig voor mij. Vijf minuten later werd de Tuna Sandwich samen met gebakken op Vlaamse friet lijkend patat op tafel neergezet. Het zag er netjes uit. Ze heeft zeker nog snel de tonijnsalade zelf moeten maken, het smaakte lekker. Ik bestelde nog een glas thee en zat nog een tijdje te dagdromen. Er zat nog een jongen binnen, hij zat televisie te kijken en hij hoorde ook bij het meubilair.

Op de televisie was een verslag te horen en te zien van een Formule 1 race. Uit het commentaar kon ik opmaken dat het wel een hele oude uitzending moest zijn. Er werden namen van coureurs en renstallen genoemd die allang niet meer actief zijn in de racerij. Zou hij dat weten! Ik weet niet af hij goed Engels verstaat. In Vietnam spreken ze zeer beperkt Engels, ze leren het wel op school. Meestal begrijpen ze er niks van als je in het Engels iets vraagt of verteld.
Ik rekende af bij de jongen en ik ging weer terug naar het hotel. Het lopen gaat nog steeds beroerd, gelukkig morgen een nieuw uitstapje met veel zitten, eerst een lange busreis en dan een rondvaart met een boot.





---
pmc © 26 februari 2013