Het strand

Afgelopen nacht slecht geslapen, ik had erg last van mijn voeten. Ze bleven koud, stijf en pijnlijk aanvoelen ondanks dat ik nog een extra pilletje had ingenomen om de zenuwprikkels te dempen.
De temperatuur is 's nacht ook aan de lage kant in mijn kamer, mijn voeten kunnen niet meer tegen tegen de kou. En ook als de temperatuur van de lakens en dekens kouder zijn dan 30 graden, voelt het aan of er een laag ijs over mijn voeten liggen. Soms denk ik wel eens dat ik nog mijn schoenen aan heb in bed, zo'n vreemd gevoel is dat. Ik ben ook helemaal vergeten mijn haarföhn mee te nemen, die biedt wel eens de oplossing voor het probleem.
Ook had ik nog niks gehoord uit Nederland hoe de operatie verlopen is. Je blijft dan toch met een oog en een oor je telefoon in de gaten houden.

Vandaag weer eens naar het strand geweest. Het zonnetje scheen al vroeg aan een heldere blauwe hemel, het zou vandaag 35 graden worden. Dan kun je maar beter aan het strand liggen. Misschien kan ik daar nog wat slaap inhalen.

Op het strand aangekomen zag ik weinig bekende gezichten, veel lege plekken. De dikke Duitser op het hoekje naast mij was er ook niet. De zee lag nog rustig bij, maar dat duurde niet lang. De branding werd steeds luider en de golven hoger.
Ik ging het water in en zag dat er veel rommel vanuit de zuidelijk gelegen landen was komen aanspoelen. Het voelde niet lekker als er weer iets langs mijn benen gleed. Het was vandaag niet bepaald lekker om in de zee te zwemmen en ging weer op mijn strandbedje liggen, luisteren naar de branding die ondertussen als een soort van mantra klonk.

Ik moet in slaap zijn gevallen, doorbakken werd ik wakker. Het monotone geluid van de branding was nog steeds aanwezig. Stemmen in de verte klonken steeds harder en de gesprekken werden duidelijk verstaanbaar. Het gesprek was in het Frans, ik begreep er weinig van. De toon van het gesprek klonk erg drama, langgerekte woorden en een hoop gekreun tussendoor. De man achter me leek net of hij zojuist zijn laatste adem had uitgeblazen, met zijn mond wijd op lag hij bewegingloos in zijn strandstoel.
De strandbeheerder had mij ook opgemerkt en kwam naar me toe en vroeg of ik iets wilde eten. Normaal gesproken bestel ik rond. 13:00 uur altijd iets te eten, kennelijk was het al veel later. Vandaag niet zei ik tegen hem en wees naar mijn buik. Er moet eerst wat eruit voordat er weer wat in mag. Ik ben wat dat betreft erg hard voor me zelf. Ik kan dagen op alleen water en fruit leven, voorlopig even geen eten. De stoelgang blijft een probleem, ook hier in Thailand.
Ik pakte mijn Thaise mobiel en drukte een paar knopjes in: 'The time is three fiftyfive'. Erg handig dingetje, vooral als je slechte ogen hebt of als de display door het zonlicht niet leesbaar is. Het stemmetje van de 'speaking clock' zal me altijd aan Thailand doen herinneren. Ook al ben ik volgende week in Vietnam of weer terug in Nederland. Tijd om weer terug te gaan naar het hotel. Ik liep langs de man met zijn mond wijd open, ik hoorde gesnurk. Toch niet dood.

Op mijn hotelkamer aangekomen even mijn e-mail ingekeken, nog steeds geen bericht uit Nederland. Vreemd! Toch maar even zelf bellen, geen gehoor. Dan maar een sms sturen. Even later kreeg ik een sms terug. Ze hebben gisteren wel geopereerd maar niks weggehaald, veel te gevaarlijk i.v.m de slagaders. Dat is een behoorlijke tegenvaller. Bah wat een rot nieuws, ik ga me douchen. Ik voel me niet lekker van het rot nieuws en vies van het zeewater, alles plakt. Hoe nu verder met die arme meid!




---
pmc © 20 februari 2013