Vanmiddag werd ik om 12:30 uur door een minivan opgehaald bij het White Inn Hotel. Deze bracht me naar de bus terminal van Pattaya. Daar weer overgestapt in een grote touringcar. Om 14:30 uur waren we bij Suvarnabhumi Airport Bangkok aangekomen.
Ik moet zeggen, dat zo'n busreis mij ook wel bevalt. Je zit lekker hoog en je heb een mooi uitzicht bij het raam. Gelukkig zat er niemand naast me, dus ik had ruimte genoeg. Ik begin het reizen steeds leuker te vinden en ik geniet er enorm van.
Mijn vlucht met Vietnam Airlines was om 18:35 uur, dus ik had nog wel even tijd om wat rond te kijken op de luchthaven. Er valt genoeg te zien. Met al die mooie Aziatische vrouwen heb ik me geen seconde verveelt. Tussendoor nog wat gegeten en gedronken. Zo tegen half vijf richting de gate gelopen. Daar nog even m'n laatste sigaret gerookt en toen kon de reis naar Vietnam beginnen.
We waren goed en wel in de lucht, toen het eten werd serveert. Wat ben ik toch blij dat je als vegetariër meteen aan de beurt bent. Ik had een Aziatische vegetarische maaltijd van tevoren opgegeven. Jeetje, dat was lekker. De andere mensen konden kiezen uit paardenvlees of kip.
Nadat iedereen klaar was met eten was het alweer tijd om te gaan landen. Noi Bai Airport Hanoi is een kleine luchthaven. We stapte uit het vliegtuig en gingen met de bus naar de douane, vijf minuten later stond ik al weer buiten bij de aankomsthal.
Wat ben ik blij dat ik het visum voor Vietnam in Nederland hebt geregeld. Meer dan tweederde van alle passagiers moesten bij aankomst nog heel wat formulieren invullen en daarna aansluiten in een zeer lange rij. Ik kon meteen doorlopen, liet me paspoort zien en kreeg nog een stempel en klaar was ik.
Buiten in de aankomsthal aangekomen, stonden tientallen taxichauffeurs met bordjes met de naam van de desbetreffende persoon en het hotel. Ik kon mijn naam nergens vinden. Misschien komt de taxichauffeur nog omdat de vlucht ook wat korter was dan gepland en ik stond als eerste weer buiten de douane. Het scheelt wel als je alleen maar handbagage bij je hebt. Ik moest er niet aandenken dat ik eerst een uur in de rij moest staan voor een visum en ondertussen is je koffer alweer pleitte.
Ondertussen nog nergens mijn naam te zien, er stonden nog vele taxichauffeurs met bordjes te wachten en druk te bellen. Ik ging eens buiten kijken en dan kon ik ook meteen weer een sigaretje roken. Buiten was niks te zien, alleen een handvol oplichters die je wel weg willen brengen. Nee dank je.
Terug naar binnen toch maar even bij Tourist Information navraag gedaan en of ze even het hotel konden bellen dat ik sta te wachten. Ja hoor, geen probleem. Nog geen twee minuten later stond de chauffeur voor mijn neus. Bleken er twee uitgangen van aankomst te zijn. Ik stond bij A en hij bij B. Weet ik dat ook weer voor een volgende keer.
We liepen naar de parkeerplaats, de chauffeur vroeg waar ik vandaan kwam. De vraag heb ik de afgelopen weken vaak gehoord. Uit Amsterdam, uit Nederland zei de chauffeur in het Nederlands. Hij was er ooit eens geweest.
Tijdens de rit naar het hotel zag ik dat Vietnam weer heel anders is dan Thailand. Misschien komt het ook omdat het donker was, maar alles leek grauwer en kil, weinig kleur te beken. De huizen zijn er veelal hoger en staan dichter bij elkaar. Er leven meer dan 6.5 miljoen mensen in Hanoi en zo'n 3 miljoen van die mensen rijd op een motorbike, dus het zal er ook wel druk zijn.
En druk is het er zeker, je er veel mensen op motorbikes die levensgevaarlijk over de snelweg rijden. Net als in Thailand soms hele gezinnen, maar ook mensen met een zwaar belanden motorbikes. Veel bloemen zag ik achter op de motorbikes, gele en witte chrysanten. Waar heb ik die bloemen eerder gezien? Ook veel vrachtverkeer op de snelweg. De wegen zijn breed en redelijk van kwaliteit. Op een gegeven moment was er een kleine opstopping. "Accident zei de chauffeur". En ja hoor, daar lag een meisje levenloos naast haar motorbike. Dat schijnt hier veel voor te komen. Vind je het gek dacht ik bij mezelf. Ze rijden echt alsof ze alleen op de weg zijn. Ik zag dat de snelwegen hele brede vluchtstroken hebben. Die worden voornamelijk gebruikt door de motorbikes, maar ook voetgangers en fietsers.
Ik had van te voren al op Googlemap gekeken hoe de route van het vliegveld naar het hotel er ongeveer uitzag. Ik moet zeggen, het klopte precies. Ik ben hier nog nooit geweest, maar heb geen seconde het gevoel gehad van waar zijn we nou in godsnaam. We reden een drukker gedeelte van de stad in, de straten waren nu veel smaller en veel mensen op de been. Het viel me op dat bij eet en drinkgelegenheden er alleen maar mannen zaten. Vrouwen zag ik nauwelijks.
We waren er, dat wil zeggen de taxi stopte, er kwam een mannetje aanlopen, de deur ging open en er werd wat geld toegestopt. Ik kon uit stappen. Het mannetje was een medewerker van het hotel, we liepen een smalle steeg in en in de verte zag ik de naam van het hotel, Camellia Hotel. Nadat ik was ingecheckt, ging ik naar mijn kamer. Voorlopig zit ik twee dagen op 402, dat is een driepersoonskamer, daarna verhuis ik naar een tweepersoonskamer.
Nadat ik drie trappen op was gelopen kwam ik bij mijn kamer. Er is geen lift, dat vind ik ook niet erg. Ik ben blij dat ik geen koffer bij me heb. De kamer is groot en netjes, ligt aan de straatkant wat geen straat is maar een smalle steeg, dus geen autoverkeer. Als je wat moeite doet, kun je de overburen bij wijze van spreken een hand geven. Ik denk dat er ruim drie meter tussen zit. Het is rustig, en ook weer heel anders dan Bangkok en Pattaya. Ik geniet nog even buiten van het uitzicht en de sfeer, het is tijd om te gaan slapen.
---
pmc © 23 februari 2013
Geen opmerkingen:
Een reactie posten