Camellia Hotel 6 - Hanoi

Wat valt er te vertellen over het Camellia Hotel 6 in Hanoi. Het hotel ligt in een smalle steeg, het is een klein hotel met 8 kamers. Het hotel telt vier verdiepingen, er is geen lift. Elke verdieping heeft twee kamers, een aan de voorkant en een aan de achterkant. De kamers aan de voorkant zijn erg ruim, ze hebben 'n een- en tweepersoonsbed, een ruime badkamer met toilet, wastafel en een ligbad en verder een balkon met een tafeltje en twee stoelen. De kamers aan de achterkant zijn erg klein en hebben een douche en geen balkon. Het interieur van de kamers is niks bijzonders, het zou zo van een kringloopwinkel kunnen komen. Verder is alles goed schoon en wordt dagelijks bijgehouden.

De eerste twee nachten zat ik aan de voorkant op de derde etage. Dit kwam omdat de kamer die ik had geboekt, nog bezet was. Na terugkomst van de City Tour was mijn bagage al verhuisd naar een kamer aan de achterkant op de tweede etage.

Toen ik de eerste keer in de kamer kwam moest ik bijna huilen. Doordat er twee eenpersoons bedden naast elkaar staan is de kamer ook meteen vol. Het aller ergste was de badkamer, mijn opbergkast in Amsterdam is groter. Jeetje, wat viel dat tegen. Het toilet staat dwars langs de muur, dus je kun er niet normaal op zitten, je moet dus op de zijkant gaan zitten. Dan blijft er nog amper een vierkante meter over voor de wasbak en de douche, de deur van de badkamer gaat naar binnen open, je moet deze dicht doen anders wordt het slaapgedeelte nat. Tussen het toilet en de wasbak is er dus een piep kleine ruimte over om te douchen. Als je doucht, dan wordt alles nat. Het afvoerputje zit in de hoek bij het toilet. Na het douchen ben je verplicht met de handdoek de vloer te drogen anders krijg je natte voeten als je het toilet wilt gebruiken. Wat staat er nog meer in de kleine kamer? Een kledingkast, maar deze kun je niet gebruiken omdat er een fauteuil voor staat die de kastdeuren blokkeert. Naast twee fauteuils en een klein nachtkastje, staat er ook nog een koelkast met daar op een televisie.

Verder zijn er twee kleinen ramen, een raam zit in de muur van de trap afgedekt met een gordijn en het andere raam kijk je uit op een binnenplaats. Voor dat raam zit gaas en traliewerk. De deur van de kamer heeft een groot glaspaneel, dit hebben ze van de buitenkant met bruine folie dichtgeplakt. Je heb dus altijd licht dat binnen valt van de trap via het raampje en van het geschilderd glas van de deur.
Ik werd een keer wakker en zag licht door het gordijn achter me de kamer binnen vallen en keek op de klok van mijn mobiel. Het was 04.20 uur, ik was helemaal vergeten dat het licht de lamp was in het trappenhuis.

Het ontbijt en de service zijn prima, alhoewel de twee medewerkers niet altijd begrijpen als je iets in het Engels vraagt. Gelukkig beheerst de eigenaar, die elke dag een paar uurtjes komt mee helpen wel de Engelse en Franse taal goed. Bij het hotel kun je ook allerlei uitstapjes regelen, daar heb ik gebruik van gemaakt en was allemaal prima geregeld.

Eind conclusie van het verblijf in dit hotel, ik zou er geen tweede keer terugkomen. Misschien wel voor een kamer aan de voorkant, daar was weinig op aan te merken. Eigenlijk moet ik niet mopperen voor de 10 euro per overnachting. Het had misschien veel slechter gekund. Ik zit per slot van rekening in het oudste gedeelte van Hanoi. En alles is echt oud hier in deze buurt, maar wel gezellig en sfeervol.






Vandaag geen echt plan gemaakt hoe ik mijn laatste dag in Hanoi ga doorbrengen. Ik wil nog wat foto's maken en ook nog wat kaarten kopen om naar Nederland te sturen. Ik moet alleen nog uitzoeken waar het postkantoor is i.v.m postzegels en een brievenbus, die heb ik hier nog nergens gezien.

Op mijn laatste dag in Hanoi scheen de zon regelmatig, je voelt dan meteen dat het warmer is.
Ik liep door de straten van het Old Quarter en kwam langs een winkeltje waar ze kaarten verkochten. Ik vroeg aan het meisje of ze ook postzegels hadden. En ja hoor, gelukkig. Ik ging terug naar het hotel om de kaarten te voorzien van naam en adres, de nodige tekst en een postzegel, nu alleen nog een betrouwbare brievenbus. Ik had tot nu toe er nog nergens een gezien. Ik vroeg in het hotel naar het postkantoor, dat was gelukkig vlakbij.

Op weg naar het postkantoor moest ik een aantal drukke straten oversteken. Je kunt in Hanoi gewoon een drukke straat oversteken, het verkeer rijd dan gewoon om je heen. Dat zou in New York bijvoorbeeld niet kunnen, daar rijden gewoon door tot het volgende stoplicht. In New York kun je alleen bij een zebrapad oversteken als het groen is.
Bij het postkantoor aangekomen hadden ze gelukkig ook een internationale brievenbus, dus dat komt wel goed.

De rest van de middag rondgelopen en links en rechts wat foto's gemaakt van mensen. Ze zijn niet altijd blij als je met je iPad voor hun neus staat, misschien weten sommige niet eens wat een iPad is. In Hanoi, misschien wel in heel Vietnam, heeft iedereen een mobiel en bijna iedereen een motorbike van het merk Honda. En volgens mij heeft iedereen ook genoeg geld om te leven. In Hanoi zie je weinig tot geen zwevers of bedelaars. Ik ben er maar een tegengekomen. Wat me ook is opgevallen dat heel veel mensen niks doen, ze zitten de hele dag op een stoel of hangen met een groepje bij elkaar. En het ritme voor de meeste mensen is elke dag hetzelfde, ik heb dit nu 5 dagen geobserveerd bij de mensen die zo een stoep-restaurant hebben. Elke dag dezelfde tijd op dezelfde plek.
Het leek vandaag wel pyjamadag in Hanoi. In de ochtend zie je veel vrouwen in hun pyjama over straat lopen met boodschapjes, meestal eten. Dat is heel gewoon hier. Vandaag zag ik in de middag nog steeds vrouwen in hun pyjama rondlopen. Het lukte me niet om er een foto van te maken.

Morgenvroeg weer terug naar Thailand. Ik heb een leuke tijd gehad in Vietnam. Het was weliswaar kort, maar ik heb er nu een goede indruk van. Ik kom hier zeker nog eens vaker terug. Ik heb nog heel veel niet gezien zoals Sa Pa. Het schijnt er erg mooi te zijn qua landschap, maar ook het bergvolk in hun traditionele kleding is de moeite waard. Ik heb me laten vertellen dat ik daarvoor in de maanden augustus, september en oktober moet komen. Dan is het in Noord Vietnam herfst, de temperatuur is 25 graden en het is droog. Na die tijd begint de winter en dan is het er koud (10 graden).
Voor een volgende keer weet ik in ieder geval de weg in Hanoi. Door de uitstapjes en het ophalen en wegbrengen van de mede deelnemers heb ik nu wel elke hoek van Hanoi gezien. Ik moet zeggen het gedeelte waar ik nu zit vind ik het mooist.



















---
pmc © 28 februari 2013

Ha Long Bay

Vandaag was het dan zo ver, Ha Long Bay in de Golf van Tonkin. Ik werd bij het hotel opgehaald in een mini-touringcar voor ongeveer 22 personen. De bus zat nog niet helemaal vol, onderweg nog enkele mensen opgehaald en toen kon de lange busreis beginnen. Het weer was erg grijs en grauw, een zonnetje zat er vandaag niet in. Als het maar droog blijft.

De weg vanaf Hanoi naar Ha Long Bay is lang en erg hobbelig. Het lukte me één keer een foto te maken van de vele rijstvelden langs de weg. Onderweg nog even een plaspauze en een kleine regenbui. Om 12.30 uur kwamen we aan in Ha Long Bay. Het was er erg druk en in de verte zag je de vele boten (Junk Boats) die de mensen rondvaren tussen de rotsblokken die als `Lemon Stones` zoals ze hier zeggen, uit het water steken.

De boottocht begon met een Vietnamese lunch, net als bij mijn vorige toer in Hanoi. De tafels werden volgezet met seafood, groente, gebakken ei, gebakken groente met kip en rijst. Voor mij was er een vegetarische variant op tafel gezet.
Na de lunch konden we op het bovendek plaatsnemen, we waren ondertussen bij de reusachtige rotspartijen die uit het mistige water omhoog staken. Het was een prachtig gezicht. Ook waren de vele `caves` te zien tussen de waterlijn en de rotsen.

Na een uurtje rondgevaren te hebben, gingen we aan boord op een kunstmatig eilandje. Vanaf daar kon je overstappen op een roeiboot, deze ging dan een van de vele caves in. Ik besloot om niet mee te gaan. Ik voelde me niet zeker op mijn benen staan en het op en afstappen op het roeibootje was niks voor mij.
Na 20 minuten kwam de groep weer terug, we gingen weer verder. De volgende halte was een voettocht via allerlei trappen en gangetjes naar boven, daar was wederom een cave te bewonderen. Ook deze keer sloeg ik over. Ik bleef alleen achter op de boot en genoot met volle teugen van het uitzicht.

De tocht zat erop en we gingen terug naar de bus. De lange hobbelige terugreis kon weer beginnen. Onderweg weer op dezelfde plek weer een korte pauze en de reis ging inmiddels in het donker verder.

Om 20.30 uur terug in het hotel, doodop maar wel genoten van een prachtige belevenis.

Ha Long Bay

De Ha Long Bay (Vietnamees: Vịnh Hạ Long) is een baai bij de stad Hạ Long in het noorden van Vietnam in de Golf van Tonkin, nabij de grens met China. De baai heeft een kustlijn van 120 kilometer en het gebied beslaat zo'n 1500 vierkante kilometer. Vịnh Hạ Long betekent in het Vietnamees Baai van de dalende Chinese draak.

In de baai liggen 1969 kalkstenen eilanden, elk met dichte begroeiing op de top. De kalkstenen monolieten rijzen spectaculair op uit de oceaan. Verschillende van de eilanden zijn hol, met enorme grotten. Hang Đầu Gổ (Houten Stokken Grot) is de grootste van deze grotten. Franse toeristen die deze grot aan het eind van de 19de eeuw bezochten, noemden hem Grotte des Merveilles (Grot van de Wonderen). De drie grote kamers bevatten veel grote stalactieten en stalagmieten (en Franse 19de-eeuwse graffiti).

De naam van veel van de eilanden is het resultaat van de plaatselijke interpretatie van hun vreemde vorm. Voorbeelden hiervan zijn Voi (olifant), Ga Choi (vechtende haan) en Mai Nha (dak). 989 van de eilanden hebben een naam.

Bij enkele van de eilanden bevinden zich drijvende dorpen van vissers die in de ondiepe wateren 200 soorten vis en 450 soorten weekdieren vangen. Op sommige eilanden leven dieren, zoals kippen, apen en leguanen.

In 1994 is de Ha Long Baai opgenomen op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Het is één van de populairste toeristenbestemmingen van Vietnam.












---
pmc © 27 februari 2013

Een rustdag

Het is vandaag dinsdag 26 februari 2013. Vandaag ga ik weinig tot niks ondernemen, ik ga vooral uitrusten.

De laatste twee dagen hebben er bij mij flink ingehakt. Ik ben moe, maar het ergste is dat mijn lichaam nu merkt dat het hier geen 34 graden is. Mijn voeten zijn weer pijnlijk, stijf en koud. Het lopen gaat moeilijker, mijn evenwicht is erg beroerd. Gisteren tijdens de City Tour stond ik vaak te wiebelen op mijn benen.
Ik maak me zorgen hoe dat verder moet gaan als ik weer terug ben in Nederland. Daar is het niet warmer dan het nu hier in Hanoi is.

Vanmiddag toch maar even een klein stukje gelopen. Om de hoek ben ik even wat gaan eten en drinken. Ik was er zondagavond ook al binnen geweest om wat te eten en dat was goed bevallen.
Het is een klein restaurant niet groter dan een garage, zo ziet het er ook een beetje uit. Een open ruimte aan de straat die je `s avonds afsluit met een stalen schuif gordijn.
Voor het restaurant staat een vitrine met gebak en broodjes. Ik was er al een paar keer langs gelopen en er zat nooit iemand binnen. Geen tent waar de Vietnamees komt, maar meer iets voor de toerist. De vrouw die de tent runt is ook al niet erg uitnodigend met haar blik en harde kop. Ze piekert zeker veel of ze is gewoonweg geen vrolijk type. Toen ik er de eerste keer kwam, was dat ook mijn eerste indruk. Toen ik een gesprekje begon met haar veranderde het gezicht en de harde kop in een breedlachende lief mens. Ze sloofde zich echt uit voor mij, alles kon geregeld worden ook al stond het niet op de menukaart.

Vandaag was het weer de vrouw waar je normaal gesproken bij doorloopt als zo iemand bij de ingang van het restaurant zit. Waarschijnlijk was ze diep in gedachte, ze keek verschrikt op toen ik hallo zei. Ik ging zitten en er kwam een meisje de menukaart brengen. Ik bestelde een Vietnamese thee en een Tuna Sandwich. De thee stond binnen tien tellen voor mijn neus, de Tuna Sandwich liet lang op zich wachten. Het meisje wat mijn bestelling opnam liep naar buiten met een tas en wat geld in haar hand, ze pakte een fiets en ging weg. O jee, ze moet zeker nog ergens een tonijn gaan kopen, dat is hier heel normaal. Zo werkt dat in mijn hotel en de restaurantjes op straat ook. Je zit ergens te eten en je wil bijvoorbeeld een kop thee, dan gaan ze dat weer ergens anders voor je kopen.

Ik keek eens richting de keuken, daar waren ze met z`n tweeën waarschijnlijk erg druk bezig voor mij. Vijf minuten later werd de Tuna Sandwich samen met gebakken op Vlaamse friet lijkend patat op tafel neergezet. Het zag er netjes uit. Ze heeft zeker nog snel de tonijnsalade zelf moeten maken, het smaakte lekker. Ik bestelde nog een glas thee en zat nog een tijdje te dagdromen. Er zat nog een jongen binnen, hij zat televisie te kijken en hij hoorde ook bij het meubilair.

Op de televisie was een verslag te horen en te zien van een Formule 1 race. Uit het commentaar kon ik opmaken dat het wel een hele oude uitzending moest zijn. Er werden namen van coureurs en renstallen genoemd die allang niet meer actief zijn in de racerij. Zou hij dat weten! Ik weet niet af hij goed Engels verstaat. In Vietnam spreken ze zeer beperkt Engels, ze leren het wel op school. Meestal begrijpen ze er niks van als je in het Engels iets vraagt of verteld.
Ik rekende af bij de jongen en ik ging weer terug naar het hotel. Het lopen gaat nog steeds beroerd, gelukkig morgen een nieuw uitstapje met veel zitten, eerst een lange busreis en dan een rondvaart met een boot.





---
pmc © 26 februari 2013

City Tour Hanoi

Vanochtend werd ik om 08.30 uur opgehaald met een mini-touringcar voor de City Tour in Hanoi en Bat Trang Ceramic Village. Het beloofde een drukke dag te worden. Het weer was grauw en grijs, de temperatuur net onder de 20 graden.
We waren met 12 personen plus de reisleider en de chauffeur, het was een gemêleerd gezelschap. Het grootste gedeelte van de groep kwam uit Singapore, verder nog een Amerikaan en drie Vietnamezen en ik. De reisleider en chauffeur waren uiteraard Vietnamezen.

Als eerste stond het Ho Chi Minh's Mausoleum op het programma. Het is maandag en dan is het Mausoleum gesloten. Nou, dat schiet lekker op.




Ho Chi Minh's Mausoleum

Op maandag is het Ho Chi Minh`s Mausoleum gesloten, d.w.z dat je het niet van binnen kunt bezichtigen. Een remake van Ho Chi Minh ligt opgebaard en je mag geen camera mee naar binnen nemen.
Iedereen wordt voordat je naar binnen gaat gecontroleerd en daar zijn ze hier heel erg streng in. Een mannetje wat me doet denken aan de tijd van de Vietnam-oorlog zit bij een apparaat waar je spullen worden gescand. Mocht je iets bij je hebben wat voor problemen kan zorgen, dan bedenk je je wel bij het aanzien van zijn blik.

Ondanks dat het Mausoleum zelf gesloten is valt er nog genoeg te zien. Naast en achter het Mausoleum bevinden zicht de twee woningen waar Ho Chi Minh gewoond heeft en het paleis. In het paleis mochten we ook niet in, dat wordt gebruik door de premier om buitenlandse gasten te ontvangen, bleef over de twee woningen die we van de buitenkant konden bekijken.

De eerste woning is van steen, naast de woning is een garage. Via het glas kun je de drie auto`s van Ho bezichtigen. Het zijn twee Russische auto`s, merk onbekend en een Peugeot. Hoi Chi Minh had een goede band met Lenin, vandaar die Russische auto`s.
De inrichting van het huis is sober en eenvoudig. Ho Chi Minh was niet getrouwd en had ook geen kinderen. Hij heeft zijn hele leven alleen gewoond. De woning bestaat uit een werkkamer, keuken, slaapkamer en een woonkamer.

Zijn tweede woning waar hij de tijd voordat hij dood ging woonde is een houten woning. Deze staat op palen en was naar een Thais voorbeeld gebouwd. Op de begane grond, onder de eigenlijke woning is een werkkamer met een grote tafel en stoelen, verder staat er een kastje met diversen telefoons en er is ook nog een aquarium. Deze was er neergezet voor de kinderen die hem op zaterdag mochten bezoeken. Hij was enorm populair bij de kinderen, zij noemde hem Oncle Ho. De rest van de woning is vrij sober en eenvoudig. Na het bezichtigen van de twee huizen liepen we nog door een park en om een meertje terug naar de bus.










Embroidery Workshop of People With Disabilities

Kinderen met een verstandelijke of lichamelijke beperking hebben de mogelijkheid om in een atelier te werken. Het was me niet erg duidelijk hoe en wat het hier aan toe gaat. Ik informeerde naar de naam van deze toko, maar niemand kon me daarbij helpen. Wat wel duidelijk was, dat kinderen met een beperking bezig waren met borduren. Niet zo maar borduren, nee het was een ware vorm van kunst. Met een soort van naald borduurde ze hele fijne dunne steekjes. Het resultaat leek op een geschilderd schilderij.

Het was waarschijnlijk een goed initiatief om de kinderen een nuttige dagbesteding te geven. Het werk was te koop voor heel veel geld. Ik hield er toch een vreemde smaak aan over.





Bat Trang

De volgende bestemming was Bat Trang Ceramic Village. Het ligt ongeveer 10 km buiten Hanoi en moesten dus de Red River over via de brug die ik de dag ervoor te voet wilde zien, maar geen mogelijkheid zag om er te komen.
Tijdens de rit werd het me al gauw duidelijk waarom je er niet te voet kan komen. Het is alleen toegankelijk voor auto`s en de bekende brommers. Een foto maken onder het rijden lukte ook niet, de weg was vol hobbels.

In Bat Trang aangekomen gingen we een `fabriek` naar binnen. Het was een hoog gebouw en we moesten op de vijfde verdieping zijn. Daar werden alle soorten van aardewerk handmatig gemaakt en beschilderd. De andere vier verdiepingen waren showrooms.
Het was een hele klim naar boven, ik hou best wel van trappen lopen, maar niet als er een draai in zit. In mijn hotel hebben ze ook zo`n trap. Al gauw voelde ik de pijn in mijn linker knie weer opspelen, als dat maar goed gaat. Boven gekomen was er een grote ruimte waar een jongen bezig was om een kommetje te boetseren, zo noem ik het maar even. Verder waren er nog twee meisjes bezig met het beschilderen van kommetjes. Er waren ook nog twee vrouwen gehurkt bezig om de scherpe randjes te verwijderen van schoteltjes en kommetjes. Ook hier kreeg ik weer een raar gevoel bij. Zou dit alleen voor de toeristen bedoeld zijn om te laten zien hoe handgemaakt en beschilderd aardewerk genaakt wordt! En dat er vervolgens een China een fabriek staat waar het dan uiteindelijk machinaal gemaakt wordt! Ik had mijn twijfels. In de showroom stonden miljoenen schoteltjes, kommetjes en nog allerlei vormen en uitvoeringen van keramiek/porselein. Ik kan me haast niet voorstellen dat deze handvol mensen dit allemaal produceren.

Buiten nog even door het dorpje gelopen, overal winkeltjes met keramiek en porselein, van Delftsblauwen vazen tot vreselijke kitscherige figuren beeldjes.
We gingen weer terug naar Hanoi, iedereen had honger gekregen. Op de terugweg lukt het me om een foto van de andere brug over de Red River te nemen. De rivier was niet rood, maar grauw grijs.








Lunch Hanoi City Hotel

Hanoi City Hotel ligt in het Old Quarter van Hanoi, net als mijn hotel. Op de vijfde verdieping is een restaurant en daar kregen we een lunch aangeboden, deze zat bij de prijs inbegrepen van de City Tour. Achteraf bleek dat het drinken op eigen rekening was, ook het water.
De lunch was zeer uitgebreid, er werden heel veel schalen en kommen op de 4 tafels gezet. Genoeg keuze, gepaneerde gefrituurde kippenvleugels, vis en loempiaatje, rijst, salade van diverse groenten, heldere soep met zeewier, garnalen, gebakken eieren en nog een schaal met roerbak groente en kip.
Ik hield het bij de loempiaatje en gebakken vis, rijst, soep en groente salade. Voor het eerst deze vakantie ook met stokjes gegeten. Het ging gelukkig goed. Ik had op straat al afgekeken hoe ze hier eten. De soep is de basis en daar gooi je van alles in. Met de stokjes eet en slurp je dan met het kommetje dicht bij je mond het eten naar binnen. Na een half uur eten en slurpen zat ik vol en de rest van het gezelschap kennelijk ook. Nadat iedereen zijn drankje had afgerekend gingen we weer verder. Het liefst had ik even een middagdutje gedaan. Jeetje, wat zat ik vol.

Temple of Literature

Een tempel was de volgende actractie. In Thailand heb ik al genoeg tempels gezien en ik ben er ook niet echt een liefhebber van. Het is steeds het zelfde. Een gebouw met daar in een beeld, heel veel eten en drinken en een hoop mensen die nog in Sinterklaas geloven.

We hadden mazzel, er was net een of andere ceremonie bezig met alleen maar vrouwen in klederdracht. Ze maakte sierlijke bewegingen en danspasjes op de live muziek van een grote trom en een Chinese viool. Het gekleurde gezelschap was bezig met offers te brengen aan een soort van altaar. De tempel met vijf boeddha`s stond hier weer achter. Het was er behoorlijk druk.
De Temple of Literature is de naam van het hele complex. De naam is eigenlijk verbonden aan 4 gebouwen met daarin schildpadden op een rijtje, bovenop de schildpad staat een plaquette van steen met alle namen van de mensen die zijn afgestudeerd. Vroeger kwamen hier de studenten die een studie volgde met daaraan een doctorandus titel verbonden. De bedoeling was om het hoofd van de schildpad aan te raken, dat bracht geluk bij de studie.

Na een rondje te hebben gelopen gingen we weer verder.







One Pillar Pagoda

Aan het West Lake ligt de One Pillar Pagoda, het is een torentje dat is opgebouwd uit huisjes die steeds kleiner worden. Ook hier is er weer een tempel. Deze plek schijnt heel erg belangrijk te zijn voor de Vietnamezen. Zo komen op zaterdag hun offers brengen voor de afspraken die ze de komende week hebben, dat deze goed verlopen en dat het hun geluk brengt. Dus heb je volgende week een belangrijke zakelijke transactie waar veel geld is mee gemoeid, dan kom je hier om het geluk een handje te helpen. Er wordt veel eten en drinken gebracht, maar ook geld. Er wordt natuurlijk ook hier weer veel geld verbrand. Dus hier ook weer veel (bij)gelovige mensen te vinden.
Ik had het nu wel gehad met templel nummer twee van de City Tour, we hadden er nog één gaan bekijken. Een aantal deelnemers hadden hetzelfde gevoel, alweer een tempel terwijl ze allen boeddhistisch waren, behalve de Amerikaan.







Ngoc Son - Hoàn Kiếm Lake

Het laatste stond de Ngoc Son Temple in het Hoàn Kiếm Lake op het programma. Deze ligt op loop afstand van mijn hotel. Aangezien ik zo moe was en erg last had van mijn voeten, besloot ik niet mee te gaan en op een bankje aan het meer te wachten.
Op een bankje zitten en om je heen kijken is ook leuk. Naast de vele toeristen zie je ook het dagelijkse leven van Hanoi aan je voorbij trekken. Na 20 minuten kwam de groep weer terug. Het was tijd om iedereen terug te brengen naar het hotel. Omdat mijn hotel dichtbij was, kon ik teruglopen of toch maar laten afzetten met de bus. Ik koos voor het laatste.
Moe kwam ik terug bij het hotel, ik had weinig energie om iets te ondernemen. Honger had ik ook niet, ik zat nog vol van de lunch. Dan maar eerst een uurtje slapen en dan mijn verslag van vandaag schrijven. Ik weet nu al dat ik morgen een rustdag neem.

Ik heb vandaag weer veel gezien van Hanoi en zijn omgeving. Ook leuke gesprekken gehad met de mensen uit mijn groep en andere toeristen onderweg. Om een goed beeld van Vietnam te krijgen moet je er 4 weken verblijven zei de reisleider. Voor het noorden van Vietnam één week, het middengedeelte 2 weken en het zuiden (Saigon) ook nog een week. Hou je van de warmte en wil je geen andere buitenlandse toeristen tegenkomen, dan moet je in juni/juli komen. Dan is het gemiddeld tussen de 35 en 40 graden verspreid over heel Vietnam. Bedankt voor de tip. Als deze zomer kutweer in Nederland is, dan weet ik waar ik terecht kan.

---
pmc © 25 februari 2013