Na een treinreis van ruim 10 uur kwamen we om 08.30 uur aan in Lao Cai. Ik had redelijk goed geslapen, een paar wakker geworden, maar daarna weer in slaap gevallen.
Bij het station van Lao Cai werden we met een busje van het hotel opgehaald en naar het hotel in Sa Pa, 35 km verderop gebracht. De rit van Lao Cai naar Sa Pa was alleen maar bergop. Het was ook nog eens erg mistig. Je kon merken dat de chauffeur die hier dagelijks onder alle weersomstandigheden rijdt, deze weg op zijn duimpje kent. Een aantal passagiers deden het in hun broek toen de chauffeur een aantal keren een inhaalmanoerve deed vlak voor een onoverzichtelijke bocht. Het liep gelukkig telkens goed af, maar het scheelde echt heel weinig.
Bij aankomst van het Sapa Summit Hotel was er even tijd om te ontbijten en daarna konden we gelijk aan de bak. Er stond een trekking van 12 km op het programma. Ook moesten we spullen meenemen voor een overnachting in een Homestay bij een Black H'mong familie. Voor mij betekende dat ik twee tassen mee moest schouwen, bij elkaar bijna 15 kg.
Onze groep bestond uit echtpaar en een vrijgezelle vrouw uit Frankrijk, een meisje uit Korea en een meisje uit de UK, later zouden er nog een Frans echtpaar bij de groep aansluiten tijdens de lunch. Inclusief mezelf waren we met 8 personen. Op het meisje uit de UK na en een Fransman, sprak er verder niemand Engels. Erg vervelend moet ik zeggen.
Omdat het hotel bovenop een berg staat, gaan de eerste kilometers bergaf, daarna gaat het op en neer met grote regelmaat flink wat klimwerk over smalle paadjes in het gele zand. Het viel behoorlijk tegen, ik had veel moeite om de groep bij te houden omdat ik ook af en toe even een foto wil maken, raakte ik al gauw achterop. Onderweg nog een bamboestok gekocht, dat scheelt heel veel met het in balans blijven als je via de smalle hobbelig paadje steil (soms 45 %) naar beneden gaat.
Na 9 km lopen waren we eindelijk beneden in het dal, daar gingen we lekker lunchen. Van te voren had ik aangegeven dat ik vegetariër ben en daar was rekening mee gehouden. De lunch zag er goed uit en ging met smaak naar binnen.
Daarna was het nog 3 km op en neer over een typische betonnen weg tot aan de Homestay bij de Black H'mong familie.
Ondanks dat je in beweging bent had ik het ijskoud door de mist. Mijn voeten wilde ook niet meer. In de Homestay was geen kachel (dat kennen ze hier niet) en het huis was ook al niet echt tochtvrij van allerlei soorten en maten planken met de nodige kieren in mekaar geflanst. Later begreep ik waarom, ze maken gewoon vuur in huis om te koken en hebben geen schoorsteen, maar de planken bij het vuur staan wat verder uit elkaar. Voor een goed vuurtje, moet het dus behoorlijk tochten.
Wie het koud heeft is creatief. Naast het huis lag een hele berg lege plactic anderhalf liter flessen. Deze gevuld met heet water uit de douche en je hebt een prima kruik. Die avond ging ik met twee 'kruiken' en 5 glaasjes rijstwijn naar 'bed'. Ik viel als een blok in slaap.
---
pmc © 5 maart 2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten