Gistermiddag om 17.00 uur werd ik met het busje van het hotel naar het station van Lao Cai gebracht. De rit van 35 km ging nu 30 km naar beneden en nog 5 km vrij vlak. In een poep en een scheet waren we er.
Bij aankomst op 5 maart was het mistig en nu werden we getrakteerd op een mooi uitzicht, het was helder weer en het zonnetje liet zich nog even zien.
Bij aankomst in Lao Cai werd mijn voorlopig treinticket gewisseld voor een definitief ticket. Treinnummer SP4 om 20.20 uur en ik zit in Coach (Toa) 2, bed 16 level 2. Daar ben ik niet blij mee, level 2 is voor mijn ongemakkelijk om in het bed te klimmen, al helemaal zonder schoenen. Op de heen reis had ik het geluk dat ik kon ruilen, nu is het weer afwachten.
Na bijna twee uur wachten konden we instappen. Het was erg druk op het kleine station. In de avond vertrok bijna elke 45 minuten wel een trein. Je moest dus goed de treinnummers in de gaten houden. Bijna was ik een trein te vroeg vertrokken.
Ik stapte als eerste de coupe binnen en nestelde me beneden op een bed. Al gauw kwamen de volgende reizigers binnen stappen en toen begon het gedonder. Ik had het bed ingenomen van een nogal guur uitziende Vietnamese man. Hij wilde dat ik naar boven verhuisde. Gelukkig was er een Vietnamese vrouw die een paar woorden Engels sprak. Ik vertel;de haar dat ik iets aan mijn voeten en benen mankeerde en het onmogelijk was om naar boven te klauteren. Ze vertaalde mijn verhaal in het Vietnamees tegen de man, maar deze nam er geen genoegen mee. Ik hou mijn poot stijf en geef geen millimeter toe, hij bekijk het maar. De man keek me smerig aan en ik maakte met handen en voeten duidelijk dat ik niet naar boven verhuis en dat hij de pot op kon. Hij keek nog smeriger naar mij en na enkele seconde maakte hij een gebaar dat ik beneden kon blijven. Ik bedankte de man vriendelijk en wenste hem een goede reis en welterusten voor straks. De trein vertrok en na een half uur ging iedereen slapen.
Ik viel gelukkig snel in slaap en af en toe werd ik wakker omdat de trein dan stil stond. Ook moest ik een paar keer naar het toilet. Zo rond half zes was ik voor mijn gevoel helemaal uitgeslapen en wakker, ik keek naar buiten en zag dat we er bijna waren. We reden over de spoorbrug (Long Biên Bridge) bij de Red River, de Nightmarket was nog in volle gang. Hanoi werdt langzaam wakker.
Om kwart over zes stond ik buiten het station. Het was koud en het had afgelopen nacht hier geregent. Rondom het station was het behoorlijk druk, veel taxichaffeurs stonden je op te wachten, mijn antwoord was telkens nee! Ik was bij vertrek vergeten te vragen of ik ook opgehaald zou worden Ik keek rond of ik iets van een bordje met mijn naam erop zag. Nee, deze keer geen welkomscomite. Ik vond het helemaal niet erg om naar het hotel te lopen, het is maar een klein stukje lopen, ongeveer 20 minuten.
Hanoi lig er nog rustig bij zo vroeg in de ochtend, je kunt ongestoord over straat lopen, er is nog weinig verkeer. Over enkele uurtjes zijn de straten weer gevuld met miljoenen motorbikes, auto's en mensen.
Op mijn gemak kwam ik even over half zeven bij het hotel aan. De hele familie (eigenaar, zijn vrouw en het jongste kind) waren al aanwezig. De jongen die er normaal 's nachts aanwezig is had een vrije dag en nacht vanwege een bruilof op het platte land.
De eigenaar vertelde dat hij net terug was van het station om mij op te halen. Ik vertelde dat ik het niet wist en dat het lopen geen probleem was. Ik kreeg meteen mijn gereserveerde kamer. Na een heerlijke warme douche kreeg ik mijn ontbijt. Ik ben weer terug in Hanoi.
Na een rondje Old Quarter 's middags geluncht bij Tamerind Café.
---
pmc © 9 maart 2014
Bij aankomst op 5 maart was het mistig en nu werden we getrakteerd op een mooi uitzicht, het was helder weer en het zonnetje liet zich nog even zien.
Bij aankomst in Lao Cai werd mijn voorlopig treinticket gewisseld voor een definitief ticket. Treinnummer SP4 om 20.20 uur en ik zit in Coach (Toa) 2, bed 16 level 2. Daar ben ik niet blij mee, level 2 is voor mijn ongemakkelijk om in het bed te klimmen, al helemaal zonder schoenen. Op de heen reis had ik het geluk dat ik kon ruilen, nu is het weer afwachten.
Na bijna twee uur wachten konden we instappen. Het was erg druk op het kleine station. In de avond vertrok bijna elke 45 minuten wel een trein. Je moest dus goed de treinnummers in de gaten houden. Bijna was ik een trein te vroeg vertrokken.
Ik stapte als eerste de coupe binnen en nestelde me beneden op een bed. Al gauw kwamen de volgende reizigers binnen stappen en toen begon het gedonder. Ik had het bed ingenomen van een nogal guur uitziende Vietnamese man. Hij wilde dat ik naar boven verhuisde. Gelukkig was er een Vietnamese vrouw die een paar woorden Engels sprak. Ik vertel;de haar dat ik iets aan mijn voeten en benen mankeerde en het onmogelijk was om naar boven te klauteren. Ze vertaalde mijn verhaal in het Vietnamees tegen de man, maar deze nam er geen genoegen mee. Ik hou mijn poot stijf en geef geen millimeter toe, hij bekijk het maar. De man keek me smerig aan en ik maakte met handen en voeten duidelijk dat ik niet naar boven verhuis en dat hij de pot op kon. Hij keek nog smeriger naar mij en na enkele seconde maakte hij een gebaar dat ik beneden kon blijven. Ik bedankte de man vriendelijk en wenste hem een goede reis en welterusten voor straks. De trein vertrok en na een half uur ging iedereen slapen.
Ik viel gelukkig snel in slaap en af en toe werd ik wakker omdat de trein dan stil stond. Ook moest ik een paar keer naar het toilet. Zo rond half zes was ik voor mijn gevoel helemaal uitgeslapen en wakker, ik keek naar buiten en zag dat we er bijna waren. We reden over de spoorbrug (Long Biên Bridge) bij de Red River, de Nightmarket was nog in volle gang. Hanoi werdt langzaam wakker.
Om kwart over zes stond ik buiten het station. Het was koud en het had afgelopen nacht hier geregent. Rondom het station was het behoorlijk druk, veel taxichaffeurs stonden je op te wachten, mijn antwoord was telkens nee! Ik was bij vertrek vergeten te vragen of ik ook opgehaald zou worden Ik keek rond of ik iets van een bordje met mijn naam erop zag. Nee, deze keer geen welkomscomite. Ik vond het helemaal niet erg om naar het hotel te lopen, het is maar een klein stukje lopen, ongeveer 20 minuten.
Hanoi lig er nog rustig bij zo vroeg in de ochtend, je kunt ongestoord over straat lopen, er is nog weinig verkeer. Over enkele uurtjes zijn de straten weer gevuld met miljoenen motorbikes, auto's en mensen.
Op mijn gemak kwam ik even over half zeven bij het hotel aan. De hele familie (eigenaar, zijn vrouw en het jongste kind) waren al aanwezig. De jongen die er normaal 's nachts aanwezig is had een vrije dag en nacht vanwege een bruilof op het platte land.
De eigenaar vertelde dat hij net terug was van het station om mij op te halen. Ik vertelde dat ik het niet wist en dat het lopen geen probleem was. Ik kreeg meteen mijn gereserveerde kamer. Na een heerlijke warme douche kreeg ik mijn ontbijt. Ik ben weer terug in Hanoi.
Na een rondje Old Quarter 's middags geluncht bij Tamerind Café.
---
pmc © 9 maart 2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten