Vandaag samen met Lek, Jupjang en de zus van Lek (Poan) en ik naar Khao Kitchakut geweest. Nadat we getankt hadden verlieten we Pattaya rond half tien. Vanaf Pattaya is het bijna 200 km met de auto. Een ritje van bijna 3 uur over erg drukke wegen.
Het Nationaal park Khao Kitchakut is een park in Changwat Chantaburi, Thailand. Het heeft een oppervlakte van 59 km² en wordt in de maanden januari t/m maart druk bezocht door pelgrims omdat er op de top van de Khao Phrabat een voetafdruk van Gautama Boeddha is. De hoogste berg van het park is de granieten Khao Phrabat (1085 m). Vanaf beneden tot aan de top is ongeveer 6.5 km. In twee etappes wordt je achterop een pick-up car naar boven gebracht. Het is behoorlijk steil, ongeveer gemiddeld 25 procent. Het laatste gedeelte (ongeveer 2 km) ga je te voet steil omhoog via heel veel trappen.
Eerst een hapje eten en allerlei spullen kopen om onderweg en boven op de top te offeren. Het Boeddhisme is wel een dure overtuiging/levenswijze.
Na bijna een uur klimmen waren we eindelijk boven. Ik had gelukkig nog de wandel en klimbenen van Vietnam, voor mij was het een eitje. De rest had wat meer moeite om in een strak tempo omhoog te gaan. Doordat ik niet echt vast op mijn benen sta moet ik het in een hoog tempo doen. Als het te langzaam gaat begin ik te wiebelen en val ik om. Gelukkig had ik beneden ook een bamboestok meegenomen zodat ik af en toe een extra steuntje had bij mijn balans.
Heel erg vervelend was het toen ik boven was aangekomen voor het gebed en alle andere bijhorende rituelen om op blootte voeten naar de heilig plek lopen. Op dat moment was mijn balans helmaal van slag, ik had ook totaal geen contact met de ondergrond. Het liep ook nog eens allemaal schuin af. Er was op dat moment niemand die mij even kon ondersteunen. Iedereen was met zichzelf bezig. Best wel een egoistisch gedoe. Ikke ikke ikke, en de rest kan stikke. Ik baalde best wel en kon niet op de plek komen waar het allemaal om draaide en ook niet een wens uitspreken op de plek waar de voetafdruk van Gautama Boeddha is.
Na de ceremonie gingen we nog naar een paar andere hooggelegen plekjes. Zo tegen vijf uur gingen we terug naar beneden. In 22 minuten was ik weer beneden. Alle fysiotherapie oefeningen kwamen nu goed van pas. Tien minuten later was de rest ook beneden. Vervolgens gingen we weer in twee etappes met een auto naar beneden. Graag had ik wat meer foto's of zelfs een filmpje willen maken, maar ik had beiden handen nodig om mij goed vast te houden. Een keer schoot mijn hand los en viel ik bijna. Omlaag gaan is best wel gevaarlijk omdat de auto gemakkelijk kan kantelen op de steile en schuine stukken. Het park is maar drie maanden per jaar open in een periode dat het nauwelijks regent. De rest van het jaar is de weg naar de hoogste top gesloten.
Nadat we nog een hapje hadden gegeten ging de reis weer terug naar Pattaya. Rond half tien waren we weer terug.
---
pmc © 13 maart 2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten