Vandaag ben ik weer eens (flink) gaan wandelen, ik merk dat ik meer beweging nodig heb. Alleen maar aan het strand liggen, blik op oneindig verstand op nul schiet ook niet erg op om een beetje soepel te blijven. Het probleem voor mij is dat hier alles vreselijk ongelijk is als je een stukje gaat lopen, het is stoepje op, stoepje af. De hoogte verschillen van de obstakels onderweg kunnen nogal verschillen, en aangezien ik elke stap die ik zet met mijn ogen moet controleren of ik daadwerkelijk mijn voet wel heb opgetild, is wandelen best wel een vermoeiende bezigheid, zeker bij deze tropische temperaturen.
Ik loop dagelijks mijn rondje wat de boodschappen betreft, maar kilometers wandelen (flink doorstappen) doe ik te weinig in vergelijking met de andere jaren toen ik hier was. Wat dat betreft is er toch veel veranderd door de chemokuur.
Door samenloop van omstandigheden ben ik vandaag zelfs twee keer de grote berg (Phra Tam Nak oftewel Pattaya Hill) op geweest. In de ochtend had ik me voorgenomen om naar de Big Buddha (Wat Phra Khao Yai) te lopen, vanuit mijn raam zie ik het puntje boven op zijn hoofd. Ik koos voor de route richting het strand en dan op een gegeven moment rechtsaf de berg op. Ik hou van bergop lopen, ook bij traplopen. Alles wat naar beneden gaat, is bij mij moeizamer i.v.m de controle over mijn spieren, ik kan de diepte moeilijk inschatten.
Boven bij de Big Buddha aangekomen een flesje water gekocht en toen via de andere kant (met veel trappen) weer terug gelopen. Ik moet zeggen het was wel weer een uitdaging. Op de terugweg besloot ik om niet rechtstreeks terug naar mijn appartement te lopen, maar even bij Aoy langs te gaan goedendag te zeggen. Na een half uurtje kreeg ik een berichtje van mijn buurvrouw Nadia, ze wilde graag gaan wandelen en het liefs naar Pattaya Hill Top, dat is aan de andere kant van de berg met mooi uitzicht over Pattaya. Ik vertelde haar dat ze even moest wachten, ik kom er aan.
Ik lijk wel gek, weer aan de wandel maar deze keer zaten er een paar venijnige steile stukjes (ik denk 20 % stijging) van wel honderd meter in de route. Bovengekomen natuurlijk drijfnat van het zweten, geen foto waard van mezelf. Ik heb ze wel, maar niet geschikt voor publicatie. Het uitzicht is mooi, je kunt goed het gebouw van mijn appartement zien liggen, de typische vorm en de blauwe kleur van het dak zie je meteen, ook het Engels rood van de achtergevel. Naast Nadia en ik waren er ook nog duizend chinezen die allen druk met hun selfie-stick bezig waren voor het ultieme plaatje.
Ik had het alweer snel gezien, even langs de tempel om Boeddha ook tevreden te stemmen en de reis kon weer te voet terug naar huis (dat is het gevoel dat ik inmiddels heb van het wonen in een appartement, het wordt al heel snel je plekje, je huisje gezien de toekomst).
Vanavond het eten simpel gehouden, geen puf meer om me eerst op te frissen en om te kleden. Ik heb nog van alles in mijn koelkast liggen, snel en simpel een maaltijd in mekaar geknutseld (wilde rijst, gebakken ei met groenten, tomaten, augurken en natuurlijk rode chili pepers), het smaakte voortreffelijk.
---
pmc © 8 juni 2016
Geen opmerkingen:
Een reactie posten