Mijn terugreis op zondagochtend 17 juli begon al vroeg, om 05.00 uur werd ik wakker. In principe was alles ingepakt, ik hoefde alleen maar te douchen en schone kleren voor de terugreis aan te trekken. Nog een klein beetje opruimen en nog het een en ander verreken met de eigenaresse wat de onkosten betreffende het water en stroomverbruik en mijn borg. Toen ik beneden kwam lag alles keurig klaar inclusief wisselgeld (ik heb een verhaal gehoord van een kennis daarvan weer familie die gedoe hebben gehad met het terugkrijgen van de borg). Nee, alles was goed in wederzijds vertrouwen geregeld. Ik heb een goede band met Yu opgebouwd en heb haar goed beloond met een flinke tip van een paar duizend Bath, ook omdat ik nog wat bagage achterlaat voor de volgende keer.
Gisteren toch besloten om met de taxi te gaan i.p.v. met de bus. Ik zag namelijk op mijn boardingpass dat 'on board' om 11.20 uur is en dat is misschien voor mij niet haalbaar als in met de bus om 09.00 uur vertrek uit Pattaya, meestal doen ze er ruim anderhalf uur over, dat zou betekenen dat ik rond 11.45 uur op Suvarnibhumi Airport zou aankomen. Dan is het krap tijd om me bij de special service te melden om vervolgens het hele riedeltje (douane enz, en daarna naar de gate) af te werken in een rolstoel met begeleider.
De taxi zou me om 08.00 ophalen bij het appartement, meestal zijn ze ruim op tijd en staan ze soms al uren te wachten, maar deze was om 07.45 uur nog in geen wegen of velde te bekennen. Dit voorgevoel had ik al bij het bestellen van de rit bij een bevriende taxi service op Second Road. Voor de zekerheid mijn kaartje van het appartement met adres en plattegrond afgegeven.
Om 07.45 uur toch maar even gebeld, ik kreeg te horen dat hij onderweg is, maar moeite had om het appartement te vinden. Ondertussen had de taxichauffeur ook de eigenaresse gebeld om te vragen hoe hij moest rijden. Samen met Yu liep ik naar de weg, en ja hoor we zagen hem aan de overkant rijden. Hij hoefde alleen een eindje verderop te draaien en de juiste zijweg te nemen. We bleven wachten en zwaaien, gelukkig stond hij dan uiteindelijk om 08.00 uur voor de deur. Nadat ik afscheid had genomen van Yu kon de reis beginnen.
Wat ik nog niet wist toen ik instapte dat de chauffeur niet helemaal in orde bleek te zijn (terwijl mij bij het bestellen van deze rit werd verzekerd, dat het een goede en betrouwbare chauffeur zou zijn). Hij bleek snipverkouden te zijn en zat regelmatig met zijn neus aan een flesje te reuken, verder vertoonde hij allerlei rare trekjes zoals heel onrustig met zijn linkerbeen op en neer te wippen. Nadat we een uurtje onderweg waren, had ik dus ook al twee keer dood kunnen zijn. Het reactievermogen liet hem ook enkele keren in de steek bij een inhaalpoging. Waarschijnlijk staan de spiegels in Thailand voor de sier op een auto. Jeetje, het scheelde een paar centimeter anders waren we vol geraakt door een auto die met volle snelheid ons weer inhaalde terwijl mijn chauffeur ook bezig was om op dezelfde rijbaan te komen. Ik bleef heel erg rustig en dacht nog, dit geloof niemand. Ieder ander zou compleet ter plekke in paniek zijn geraakt, dit moet jezelf meegemaakt hebben. Het feest was nog lang niet afgelopen, op een gegeven moment kreeg ik de indruk dat de chauffeur een soort van elliptische aanval kreeg. Hij begon een beetje raar met zijn hoofd te schudden en zijn benen waren ook onrustig met als gevolg, hij gaf plankgas en liet het weer los, dit herhaalde zich wel tientallen keren. Op een gegeven moment vroeg ik toch maar eens even of het wel lekker ging, "Ja hoor, zei hij". Ik ook weer gerust, zal wel bij de rijstijl horen. Nadat we nog een paar keer bijna tegen een stilstaande vrachtwagen waren gereden kwamen we rond 09.45 uur op de luchthaven aan. Toen heb ik besloten om toch maar nooit meer een taxi vanuit Pattaya naar Suvarnabhumi Airport te nemen, de volgende keer ga ik weer met de bus, maar dan wel ruim op tijd. De chauffeur was blij met de tip en volgens mij snakte hij naar een bed.
Bij binnenkomst melde ik me meteen bij een medewerker en vertelde dat ik 'specials service' nodig had, deze verwees me door naar de balie Priority van de KLM. Ik liet mijn paspoort zien en kreeg een boarding pass, er werd me verteld dat ik even vijf minuten moest gaan zitten, er is een rolstoel onderweg. Na vijf minuten kwam er een mannetje met de rolstoel, hij vertelde dat hij met me mee ging naar de douane en daarna zou hij me in het vliegtuig afzetten. Nou nou, dat is mooi geregeld. En het was inderdaad mooi en goed geregeld, we gingen eerst naar de douane op dezelfde vloer, deze was speciaal voor ambassadeurs, consuls, piloten en vliegtuigpersoneel, monniken, ouderen boven de 70 enz enz en gelukkig stond mijn doelgroep als laatste onderaan vermeld: 'disability'. Gelukkig viel iedereen met een handicapt, lichamelijk of geestelijk hieronder. Ik kom voor beide in aanmerking als het moet.
Mijn Thaise begeleider bracht me keurig naar binnen, legde alle spullen in mandjes en duwde mij met rolstoel langs de scanner, ik moest nog even staan voor de handscanner en klaar was kees. Alle elektronische apparatuur kon weer verzameld worden en terug in mijn handbagage. Vanaf deze douane gingen we meteen door naar de papspoortcontrole, dat ging ook lekker vlotjes met dank aan de Priority.
Vanaf de paspoortcontrole meteen door naar Gate F6, deze was nog niet open we moesten nog vijf minuten wachten. Weer als eerste naar binnen en samen met mijn Thaise begeleider namen we plaats bij de Priority ingang, nadat de piloten en de rest van de crew was gepasseerd, mocht ik ook het vliegtuig in op krukken, de Thaise jongen droeg mijn handbagage en was erg blij met de 100 Bath fooi. Zo, ik zit. Mijn bagage is keurig opgeborgen boven mijn stoel, alles past er precies in, er kan niks meer bij. Ik zie vaak bij de grotere bakken hoe mensen eindeloos met koffers en rugzakken zitten te klooien, daar heb ik gelukkig geen last van. Laat de reis maar beginnen.
De terugreis schoot maar niet op, slapen was geen optie, teveel licht en teveel heen en weer geloop en lawaai. Ik was blij toen we op de helft zaten. De tijd werd zoals gewoonlijk gedood met eten, drinken en snoepen. Ik heb voor de verandering muziek geluisterd, ik ben weer op de hoogte van de hele Soul geschiedenis vanaf 1960 tot heden, alle bekende namen en nummers kwamen voorbij.
Om 18.35 uur tikte vlucht KL876 de grond aan op Schiphol, om 18.45 konden we het vliegtuig verlaten. Voor mij was er weer speciale begeleiding geregeld. Er stond een jongen klaar met een rolstoel bij de deur van het vliegtuig, eenmaal uit de slurf moest ik overstappen in een mini-car, deze bracht me naar de douane. Vanaf de douane werd ik met een rolstoel naar de standplaatsen van de bussen gereden. Ik moest bus 197 hebben en die kwam toevallig aanrijden. Om 19.15 uur vertrok de bus richting Amsterdam, ik moest halte Haarlemmermeerstation eruit. Iets over achten was ik thuis. Mijn huis zag er nog precies zo uit zoals ik het had achtergelaten. Toch weer raar om thuis te zijn, gelukkig was het mooi zonnig en warm, dat scheelt een hoop. Morgen en de rest van de week zal ik wel niet te genieten zijn van de jetlag, jeetje daar kan ik moeilijk mee omgaan.
---
pmc © 17 juli 2016
